اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر اختلال اضطراب فراگير كودكان مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان پذيرش و تعهد (ACT) بر اختلال اضطراب فراگير كودكان مبتلا به ديابت نوع يك است. مواد و روش ها: اين مطالعه به شيوه نيمه آزمايشي و با طرح پيش آزمون پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل اجرا شد. جامعه پژوهش حاضر كليه دختران 128 ساله مبتلا به ديابت نوع يك، مراجعه كننده به مراكز درمان ديابت نجف آباد در سال 1393 بودند. از بين اين مراكز درماني دو مركز به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه اختلالات مرتبط با اضطراب كودكان (SCARED) بود. كودكان مقياس سنجش اضطراب را تكميل كردند و از ميان آنان 24 نفركه مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بودند، انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. براي آزمودني هاي گروه آزمايش، درمان مبتني برپذيرش و تعهد طي 8 جلسه 120 دقيقه اي ارائه شد و به آزمودني هاي گروه كنترل درماني ارائه نشد و 6 ماه بعد پيگيري انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحليل كواريانس (ANCOVA) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي پژوهش: يافته ها نشان داد كه در گروه آزمايش ميانگين نمره اضطراب فراگير كودكان در مرحله پس آزمون و پيگيري در مقايسه با پيش آزمون كاهش قابل توجهي داشته است. با كنترل نمرات پيش آزمون، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، به طور معناداري باعث كاهش نمره اختلال اضطراب فراگير در كودكان مبتلا به ديابت نوع يك در پس آزمون شد(0/0001 P، 59/38= F) و نيز باعث كاهش اضطراب كودكان در پايان دوره پيگيري 6 ماهه شد(0/008 P، 47/8= F). بحث و نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، در كاهش اضطراب فراگير كودكان مبتلا به ديابت نوع يك مؤثر بود و حاكي از ماندگاري علائم، در پايان دوره پيگيري بود. طبق يافته هاي به دست آمده، مي توان از درمان مبتني بر پذيرش و تعهد براي كاهش اختلال اضطراب فراگير كودكان مبتلا به ديابت نوع يك استفاده نمود. با توجه به نقش ميانجي گر اختلالات اضطرابي در كنترل قند خون، بيماران ديابتي مورد بحث قرار گرفتند.