بررسي اثرات تجويز نوزادي تاموكسيفن و زيرالنون بر ساختار غدد پستاني موش سوري ماده

مقدمه: مواجهه با تركيبات شبه استروژني در طي دوره هاي بحراني از تكوين به ويژه در دوره نوزادي مي تواند اثرات زيان آوري را بر بافت پستان در مراحل بعدي زندگي داشته باشد. در اين تحقيق، اثرات تيمار نوزادي داروي آنتي استروژن تاموكسيفن و استروژن قارچي زيرالنون بر برخي شاخصه هاي بافت شناسي غده پستان در موش سوري ماده بررسي گرديد. مواد و روش ها: 20 نوزاد موش سوري ماده از نژادBALB/c به 4 گروه شامل سه گروه تيماري و يك گروه كنترل(بدون تيمار) تقسيم شدند. گروه هاي تيماري شامل گروه تيمار با تاموكسيفن( micro;g/kg/day 400)، گروه تيمار با زيرالنون(mg/kg/day 2) و گروه تيمار با تاموكسيفن+زيرالنون بودند. تيمار ها به صورت روزانه از روز 1 تا 5 پس از تولد و به صورت تزريق زير جلدي صورت گرفت. سپس در حدود 70 روز پس از تولد موش ها عميقاً بيهوش شده و پستان از بدن خارج گرديد. به دنبال رنگ آميزي، نمونه ها با استفاده از ميكروسكوپ نوري و الكتروني گذاره مورد بررسي بافتي قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش: نتايج نشان داد گروه تيمار با تاموكسيفن موجب كاهش ضخامت اپي تليوم مجراي شيري و حجم نوك پستان مي شود(P 0.05). در گروه تيمار با زيرالنون و گروه تيمار با تاموكسيفن+زيرالنون در مقايسه با گروه كنترل، ضخامت اپي تليوم و حجم نوك پستان تفاوت معني داري مشاهده نگرديد. بررسي ساختار مجراي شيري غدد پستاني در سطح ميكروسكوپ الكتروني حاكي از اثرات تخريبي تيمار نوزادي تاموكسيفن بر ساختار اپي تليوم مجراي شيري بود. بحث و نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان مي دهد كه تجويز نوزادي تاموكسيفن بر غدد پستاني اثرات آنتي استروژني اعمال مي كند و از رشد طبيعي بافت پستان جلوگيري مي نمايد، اما زيرالنون نتايج زيان آوري را بر بافت پستان اعمال نمي كند.