باز شناخت هستمندي همزيستي درون و بيرون معماري مساجد ايران (با تأكيد بر روش فازي)

معماري همانا تنظيم رابطه درون و بيرون بوده و اين رابطه بنيادي ترين پرسمان معماري است. كنش و واكنش درون و بيرون جامعيتي برآمده از تأثيرات كاركردي، جغرافيايي و مناسبات فرهنگي و اجتماعي است كه مي توان آن را در هر واحد زمان به صورت يك »رابطه « تلقي كرد. ولي واژه »همزيستي « معطوف به تعامل موجوداتي زنده (حقيقي يا مجازي) مي باشد. »هستي شناسي « معماري به طور عام و همزيستي درون ـ بيرون به طور خاص موضوعي كيفي با متغيرهاي انساني و محيطي است كه حالات آن وضعيتي غيرقابل تفكيك، شناور و بينابيني دارد؛ چنين مطالعاتي با بيان فازي مؤلفه ها و رابطه آن ها باهم امكان پذير خواهد بود. آشكارسازي نحوه ارتباط درون و بيرون در مساجد شاخص با تحليل هاي فضايي، كالبدي و معناشناختي هدف اصلي اين مقاله است. اين پژوهش با گردآوري كتابخانه اي و ميداني اطلاعات به روش توصيفي با تحليل فازي، هدفي بنيادين را دنبال مي كند. نتايج تحقيق اولاً بيانگر كارآمدي تحليل هاي فازي در شناسايي اجزاي »ناحيه تعاملي « و تبيين چگونگي و ميزان همزيستي درون و بيرون معماري مساجد است و ثانياً براساس اصل ناهم سازگاري روش فازي، تعميم مطلق يك مفهوم به عنوان ركن شكل گيري معماري مساجد مصادف با ناديده گرفتن ارزش هاي متفاوت با آن مفهومِ مثالي در شرايط ديگر خواهد بود؛ ارزش هايي كه هرچند در ظاهر ناهمگون به نظر آيند ولي در سطح بالاتري از بينش، امري معني دار و به نوبه خود پايه هاي هويت ساز هر بنايي محسوب مي شوند.