تحليل مفهومي زيبايي، ناظر بر حقيقت هستي شناختي آن: مبتني بر آراء ملاصدرا

در مقاله پيش رو اين مسأله به بحث گذاشته شده است كه با وجود عدم امكان تعريف ماهوي از زيبايي، چرا و چگونه انواع ماهيات و وجودات امكاني و وجود واجب تعالي را متصف به زيبايي و جمال مي كنيم؟ نويسنده تلاش كرده است با اخذ رويكرد متفاوت و با ايده گرفتن از روش تحليل مفهومي شيخ اشراق و با استناد بر آراء هستي شناختي ملاصدرا، تعريفي عام از زيبايي ارائه كند، به نحوي كه هم وجود واجب و هم موجودات امكاني را در بر گيرد. بر اين اساس نويسنده با انكار مستدلّ حيثيت ماهوي براي زيبايي، حيثيت وجودي را براي آن ثابت دانسته است. سپس به تحليل و استخراج مفاهيم فلسفي از دل آراء پرداخته است كه بيانگر نسبت وجود و زيبايي هستند. نتيجه نهايي تحليل مذكور به ارائه اين تعريف از زيبايي منتهي شده است؛ زيبايي مبتني بر تشكيك خاصي وجود تحقق نحوه وجودِ كمالي در صورت است و مبتني بر وحدت شخصي وجود، نحوه تجلي يا ظهور كمالات وجود مطلق در صورت است.