رويارويي زيباشناختي ليوتار با مدرنيتۀ سياسي

اين مقاله بر آزمون اين فرضيه استوار شده است كه ليوتار همراه با برشمردن سويه هاي چيرگي آفرينِ مدرنيته سياسي، فرارويِ زيباشناختي از تنگناها و كاستي هايِ آن را ممكن مي شمرد. براي اين كار نخست بايد مولفه هايي را در انديشه وي يافت كه با مدرنيته سياسي هم ارز باشد و پس از آن درپيِ نسبت سنجيِ اين مؤلفه ها با رويكردِ زيباشناختيِ وي برآمد. ليوتار به روشني سخني از مدرنيته سياسي نمي گويد و بنابراين روند استدلاليِ اين مقاله بايد با تدوين مدلي آغاز شود كه در چارچوب آن بتوانيم با يافتنِ مولفه هاي هم ارز با مدرنيته سياسي در انديشه ليوتار و چينششان در كنار يكديگر، برداشتِ وي از مدرنيته سياسي و كاستي ها و چيرگي آفريني هاي موجود در آن روشن كنيم. فرضيه اين مقاله امري اين همان گويانه نيست و به روشني در برابر تفسيرهايِ رايجي جاي مي گيرد كه به چرخشِ فرهنگيِ زيباشناسي در انديشه ليوتار باور دارند. واكاوي نوشته هاي ليوتار با كاربست روشِ تاريخِ ايده هاي آرتور لاوجوي و در يك چارچوب مفهومي كه مدرنيته سياسي را برتري حق و خودآئيني بر چيرگي مي داند، ما را به اين يافته مي رساند كه ليوتار با توجه به باور به برتري چيرگي بر حق و خودآئيني در مدرنيته سياسي منتقد اين وضعيت است و هم از سويي، مدرنيته سياسي و چيرگي آفرينيِ فزون ازاندازه و تماميت خواهانه آن را مانعي براي آفرينش هاي هنر آوانگارد مي داند و هم از سويي ديگر پيوندي دوسويه ميان اين هنر با دموكراسيِ راديكال، به عنوان جايگزين مدرنيته سياسي، برقرار مي كند.