حاكميت سوژه در نظام پرسپكتيوي رنسانس و واكنش تقابلي نقاشي كوبيسم به آن

در بسياري از موراد مي توان داعيه مبتني بر بازنمايي واقع را از پرسپكتيو ابداعي رنسانس و متون درباب آن خوانش كرد اما با اتكا به شواهد موجود مي توان آن را صرفاً به مثابه نظامي وحدت بخش در گستره تصوير قلمداد كرد كه با خصايص سوبژكتيو همسويي بيشتري دارد. با توجه به شواهد موجود به نظر مي رسد پرسپكتيو رنسانس نه تنها باز نمايانگر واقعيت عيني نيست بلكه مطابقت چنداني هم با دريافت هاي بينايي انسان ندارد. اگر با اتكا به مباحث مطروحه توسط كانت و بعدتر پانوفسكي نظام پرسپكتيو رنسانس را با سوبژكتيويسم همسو قلمداد نماييم مي توان پرسپكتيو را نمايش حاكميت بي چون و چراي سوژه در گستره تصوير دانست. بر اين اساس داعيه واقعگرايي نقاشان كوبيسم را مي توان همسو با نوعي ابژكتيويسم و در نقد حاكميت سوژه قلمداد كرد. مهم ترين نشانه در باب اين مدعا، حذف منظر سوژه در نقاشي كوبيسم و ساير تغييرات متعاقب آن مي باشد.