خوانش پسامدرني آثار هنري بر اساس آراي فردريك جيمسون با تمركز بر مجموعه هيچ پرويز تناولي (دهه‌هاي 1340ـ1380 ه. ش)

تاريخ گرايي همراه با تضعيف تاريخ مندي كه در نگارش هاي جيمسون بيان گرديد، نگاهي متفاوت به كاركردِ ابژه تاريخي را در متن اثر هنري بازمي نماياند. پديده اي كه در آثار معاصر ايراني نيز ديده مي شود. در اين نگارش، هيچ هاي تناولي به دليل دهه ها استمرار پذيرش مخاطب، مورد توجه قرار گرفت؛ و تلاش شد به پرسشي بنيادين درباره آن ها پاسخ داده شود: با توجه به تفاسير متعدد براي هيچ ، كدام تفسير، دليل استمرار پذيرش عمومي را تبيين مي نمايد؟ تفاسير فرماليستي، يا تحليل هاي معناگرا؟ نگارش حاضر با توصيف هيچ و تبيين آن بر اساس چارچوب نظري، روشي توصيفي ـ تحليلي دارد. جمع آوري داده هاي متني، كتابخانه اي؛ و بررسي نمونه ها، بر اساس آثار منتشرشده تناولي انجام شد. روشن گرديد به كارگيري تاريخ به مثابه ابژه، سبب پذيرش چند دهه اي هيچ شده است. اين امر سبب مي شود مخاطب در مواجهه با هيچ ، حسي نوستالژيك را در عين تضعيف مندي تاريخي دريافت نمايد. تفاسير فرماليستي يا معناگرا، اهميتي ثانويه مي يابند. آراي جيمسون مي تواند ديگر ويژگي هاي پسامدرني را نيز در هيچ نمايان سازد؛ و برخلاف تفاسير پيشين، تبييني فراگير ارائه دهد. اين پژوهش به هدف آزمودن امكان به كارگيري نظريه اي غربي در خوانش آثار ايراني شكل گرفت؛ و در كنار آن، نگريستن به هيچ را از زاويه اي تازه ميسر ساخت.