تجسم ساختارشكني: تحليل رويكردهاي ساختارشكن در تصاوير سورئاليستي قرن ۲۰

ساختارشكني و سورئاليسم، علي رغم خاستگاه هاي متفاوتشان، در انتقادي كه به نگرش هاي قطعيت گرا وارد مي كنند، اشتراك نظر دارند؛ براي آن ها قابل پذيرش نيست كه گستره نامحدود معاني و تفاسير را بتوان به رابطه معين و تقابلي «مفاهيم دوگاني» تقليل داد. ساختارشكني، در رويكرد به متن و ساختارهاي زباني و سورئاليسم در اهتمام به تغيير تجربه هاي ادراكي و ارتقاءدادن واقعيت دريافتي، تقابل گرايي ساختاري را به چالش مي كشند. با مفروض داشتن تشابه نگرش مذكور، اين پژوهش با هدف بهره گيري از نظريه براي خوانش اثر هنري، با روشي تحليلي، به رويكردهاي هنر سورئاليستي قرن ۲۰ (تصوير دوبعدي) منظر ساختارشكني مي پردازد. مبناي تحليل ساختارشكنانه در اين تحقيق، مدنظر قرار دادن رابطه معكوس و مختل شده دو جزء تقابلي و همچنين «تعين ناپذيري» جايگاه نهايي آن ها است. نتيجه آنكه تصاوير سورئاليستي، به واسطه گسستي كه در رابطه معمول مفاهيم متقابل پديد مي آورند، قطعيت هايي كه متزلزل مي سازند و اطمينان خاطرهايي كه به پرسش مي گيرند، علاوه بر واسازي نظام تصويري مورداستفاده (هنر انتزاعي و هنر بازنما) نگرش ساختارشكن را نسبت به پندارهاي معمول ما از واقعيت، تجسم «عيني» مي بخشند.