تحليل زمينه‌مند نوسنت‌گرايي در هنر معاصر ايران (دهه ۱۳۴۰ شمسي) از منظر گفتمان‌شناسي ميشل فوكو

گفتمان نوسنت‌گرا در پي راهبردهاي كلي ساختار قدرت و زمينه‌هاي انديشگي روشنفكران در هنر معاصر ايران پديدار شده است. پشتيباني‌هاي فكري روشنفكران در ايجاد گفتمان ضدغرب‌زدگي و بازگشت به اصل و همچنين حمايت‌هاي ساختار قدرت در ايجاد امكان پديدار شدن آن، هنرمندان را در مسير تمايزبخشي به هنر نوگراي ايران در برابر هنر مدرن غربي جهت‌دهي مي‌كند. در چنين موقعيتي، هنرمندان هويت حرفه‌اي خود را در فضاي گفتمان غالب بازتوليد مي‌كنند و از آن كسب مشروعيت و رسميت مي‌نمايند. برگشودن گفتمان نوسنت‌گرايي در سه حوزه: سطح گفتماني هنرمندان، سطح گفتماني روشنفكري و سطح گفتماني نهادي، و تحليل رابطه اين سه سطح و نقد اثرپذيري آن‌ها از يكديگر، هدف اين جستار مي‌باشد. روش تحقيق مقاله تحليلي‌-توصيفي-تاريخي است و شيوه گردآوري اطلاعات آن اسنادي (كتابخانه‌اي) و مشاهده‌اي مي‌باشد. رويكرد كلي و چارچوب‌هاي نظري اين جستار بر پايه برخي مفاهيم در تاريخ‌گرايي نوين ميشل فوكو، فيلسوف فرانسوي قرن بيستم، بنياد يافته است.