خوانشي بر دادائيسم و سورئاليسم در پرتو نقد هايدگر از تكنولوژي

هنر نيمه نخست قرن بيستم نشان از واكنش‌ جريانات هنري همچون دادائيسم و سورئاليسم نسبت به تكنولوژي‌هاي مدرن دارد. از سويي، متفكراني چون هايدگر تكنولوژي را به پرسش مي‌گيرند. هايدگر كه با نگاه پديدارشناسانه به تكنولوژي رويكرد طبيعي انسان نسبت به آن را به چالش مي‌كشد، اعلام مي‌كند كه تكنولوژي بر ديگر نسبت‌هاي وجودي انسان غالب گشته و عالم انسان را به روابط تكنولوژيك تقليل داده است. اكنون، پرسش اينجاست كه چگونه مي‌توان خوانشي فلسفي از دادائيسم و سورئاليسم در پرتو انديشه‌هاي هايدگر در باب تكنولوژي ارائه داد. جستار حاضر سعي دارد در راستاي اثبات فرضيه خود مبني بر وجود مولفه‌هاي مشترك در آراء هايدگر و آثار دو جريان هنري مذكور، خوانش اين آثار را از دريچه آراءِ هايدگر ارائه كند. اين پژوهش شكاكيت و بدبيني نسبت به تكنولوژي و احتمال ظهور ديستوپيا را نقطه مشتركي مي‌داند كه هايدگر را به دادائيسم و سورئاليسم در حوزه تكنولوژي پيوند مي‌زند.