مقايسه تاثير تمرينات سرعتي شديد و هوازي- قدرتي بر سطح آديپونكتين سرمي و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به ديابت نوع دو

سابقه و هدف: فعاليت ورزشي ابزار درماني مؤثري براي پيشگيري و بهبود ديابت نوع دو است. هدف از اين پژوهش مقايسه تاثير تمرينات سرعتي شديد (Sprint interval training; SIT) و تركيبي (هوازي قدرتي) بر سطح آديپونكتين سرمي و مقاومت به انسولين در زنان ديابتي نوع دو است. مواد و روش ها: تعداد 52 نفر از زنان ديابتي نوع دو داراي اضافه وزن (BMI بين 25-30 كيلوگرم بر مترمربع با دامنه سني 45 تا 60 سال و قند خون ناشتاي بالاتر از 126 ميلي گرم بر دسي ليتر) به طور داوطلبانه در تحقيق حاضر شدند و بر اساس مقادير هموگلوبين گليكوزيله (HbA1c) در سه گروه تمرين تركيبي (n= 17)، SIT(n=17) و كنترل (n=18) قرار گرفتند. گروه هاي تركيبي و SIT به مدت 8 هفته تمرينات را انجام دادند. گلوكز، انسولين سرم و سطوح آديپونكتين اندازه گيري شد. نتايج: بين ميانگين داده هاي پيش آزمون و پس آزمون سطح آديپونكتين سرمي گروه SIT (0/01=P) تغيير معني دار مشاهده شد، در حالي كه در پيش آزمون و پس آزمون گروه تمرين تركيبي (0/939 =P) اختلاف معني داري وجود نداشت. مقاومت به انسولين در گروه هاي تمرينيSIT (P 0/001) و تمرين تركيبي (P 0/001) پس از مداخله كاهش معني دار داشت. هم چنين، تفاوت در ميزان گلوكز ناشتاي خون گروه SIT معني دار بود (P 0/001). نتايج مقايسه بين گروهي تفاوت معني داري بين گروه هاي تمريني در ميزان آديپونكتين (0/037=P و 3/612= F) و مقاومت به انسولين (0/008=P و 5/511=F) نشان داد. نتيجه گيري: تمرينات ورزشي مستقل از نوع و روش انجام مي توانند اثرات مثبتي بر مقاومت به انسولين و ميزان آديپونكتين سرم زنان مبتلا به ديابت نوع دو داشته باشند.