بررسي رابطه تقوي و هدايت و تاثير آن بر سلامت اجتماعي از منظر قرآن

مقدمه: رابطه هدايت و تقوي مفاهيمي هستند كه همواره مورد توجه اهل بحث و كلام بوده اند. موضوع هدايت در فرهنگ اسلامي داراي موقعيت و مقامي بس عالي و ارجمند است كه مي توان گفت همه مساعي رسول مكرم اسلام(ص) و ائمه معصومين(ع) در جهت تحقق اهداف آن اوج گرفته بود. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ميان هدايت و تقوي و تاثير آن بر سلامت اجتماعي انجام شد كه با استفاده از منابع و تفاسير مختلف صورت پذيرفت. در پژوهش حاضر از روش كتابخانه اي و ابزار فيش برداري استفاده شد. نتيجه گيري: متقين در مرحله ابتدا و ادامه مسير تقوي، به هدايت الهي نياز دارند و از آن بهره جسته اند. همچنين، هدايت الهي مراتب مختلفي دارد كه اين مراتب در درجات تقوي اثر مستقيم دارند. خودداري از تبعيت هدايت الهي، سبب گمراهي و در نتيجه، محروميت از تقوي است. هدايت بر تقوي اثري مستقيم دارد و هدايت الهي براي متقين و آنهايي كه در مسير تقوي قرار گرفته اند در حال ازدياد است. تقوي و هدايت نسبت به هم دو جنبه دارند. تقوي در جنبه اول زمينه دريافت هدايت الهي است و در جنبه دوم هدايت الهي منجر به تقوي مي شود. در نتيجه هدايت الهي و تقوي رابطه دوسويه مشدد دارند، يعني هر چه تقوي بيشتر شود هدايت الهي فزون تر شده و همچنين هر چه هدايت الهي چراغ راه متقين شود، بر درجات تقواي ايشان افزوده مي شود. متقين به عنوان يك عضو از جامعه با پيروي از هدايت هاي الهي در جهت هم زيستي نيكو با همنوعان خويش بر سلامت اجتماعي موثر هستند.