برهمكنش قطع آبياري، كودهاي زيستي و محلول پاشي آهن بر عملكرد و برخي صفات مورفوفيزيولوژيكي جو (Hordeum vulgare L.)

به منظور بررسي اثر قطع آبياري، كودهاي زيستي و محلول پاشي آهن بر عملكرد و برخي صفات مورفوفيزيولوژيكي جو، آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 1395 اجرا شد. فاكتورهاي مورد بررسي شامل سطوح آبياري در سه سطح (آبياري كامل به عنوان شاهد، محدوديت ملايم آبي يا قطع آبياري در مرحله سنبله دهي، محدوديت شديد آبي يا قطع آبياري در مرحله آبستني)، كودهاي زيستي در چهار سطح (عدم كاربرد كود زيستي، كاربرد ميكوريز، آزوسپريليوم، استفاده توأم ميكوريز و آزوسپريليوم) و محلول پاشي با نانواكسيد آهن در چهار سطح (صفر، 0/3، 0/6 و 0/9 گرم در ليتر) بودند. نتايج نشان داد قطع آبياري در مراحل سنبله دهي و آبستني، عملكرد، اجزاي عملكرد و محتواي كلروفيل را كاهش داد. بيش ترين سرعت پر شدن دانه (0/00236 گرم در روز)، حداكثر وزن دانه (0/065 گرم)، طول دوره پر شدن دانه (42/5روز)، كلروفيل a و كاروتنوئيد (به ترتيب 2/52 و 0/96 ميلي گرم در گرم وزن تر) در شرايط استفاده توأم آزوسپريليوم و ميكوريز، محلول پاشي 0/9 گرم در ليتر نانواكسيد آهن و آبياري كامل مشاهده شد. كم ترين ميزان اين صفات در شرايط محدوديت شديد آبي، عدم كاربرد كود زيستي و عدم محلول پاشي به دست آمد. نتايج نشان داد قطع آبياري در مراحل سنبله دهي و آبستني نسبت به آبياري كامل، عملكرد دانه را به ترتيب 22/06 و 30/11 درصد كاهش داد. استفاده هم زمان ميكوريز و آزوسپريليوم در مقايسه با عدم كاربرد آن ها 8/96 درصد و محلول پاشي با 0/9 گرم در ليتر نانواكسيد آهن در مقايسه با عدم محلول پاشي4/63 درصد عملكرد دانه بيش تري داشتند. از اين رو به نظر مي رسد كاربرد هم زمان كودهاي زيستي و نانواكسيد آهن مي تواند به عنوان تعديل كننده هاي تنش در جو درشرايط محدوديت آبي پيشنهاد شود.