تخصيص بهينه سهميه‎هاي انتشار CO2 بين ايران و اقتصادهاي نوظهور

افزايش سهم انتشار گازهاي گلخانه اي در اقتصادهاي نوظهور و ايران، ضرورت مشاركت اين كشورها در كاهش انتشار اين گازها را بيشتر مي كند. تخصيص مناسب سهميه انتشار CO2 مي تواند پايه محكمي براي تجارت انتشار بين كشورها در آينده ايجاد نمايد. روش هاي بسياري براي تخصيص سهميه انتشار وجود دارد. اين مقاله مدل غيرخطي مجموع سود صفر در تحليل پوششي داده ها (ZSGDEA) را به منظور تخصيص كاراي سهميه انتشار ميان كشورهاي عضو بريكس و ايران به كار مي گيرد. در اين مدل، برخلاف مدل هاي قبلي، متغير CO2 به عنوان خروجي نامطلوب است و با فرض ميزان ثابت انتشار CO2 در مرز مشخص شده، شرايط بهينه پار تو ايجاد مي شود. نتايج حاكي از آن است كه بعد از تخصيص سهميه هاي انتشار بر مبناي مدل ZSGDEA، مقادير انتشار CO2 در تمامي كشورها در يك مرز مشترك بهينه قرار مي گيرد. با توجه به شاخص هاي مورد بررسي، كشور چين با بيشترين فشار در كاهش انتشار مواجه است و روسيه مسئوليت كمتري در كاهش انتشار دارد. بنابراين، سياست گذاري ها بايد بر مبناي مجموعه اي از شاخص هاي توسعه اقتصادي يك كشور قرار گيرد.