اثر هشت‌هفته تمرين مقاومتي بر فعاليت استيل‌كولين‌استراز كل و نوع 12A در عضلات نعلي موش‌هاي صحرايي

اين پژوهش با هدف تعيين اثر هشت هفته تمرين مقاومتي بر ميزان فعاليت استيل كولين استراز كل و نوع A12 در عضلات نعلي موش هاي صحرايي انجام شد. 16 سر موش صحرايي نر ويستار كه از مؤسسه سرم سازي رازي (سن 10 هفته و وزن 7.090 172.415 گرم) تهيه شدند به صورت تصادفي به دو گروه كنترل و تمرين تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت هشت هفته و هفته اي پنج جلسه روي نردبان هاي مخصوص به ارتفاع يك متر و 26 پله، با حمل يك وزنه به ميزان 30 درصد وزن بدن خود، كه به دُم آنها بسته مي شد، تمرين را آغاز كردند و اين ميزان به صورت فزاينده به 200 درصد وزن بدن آنها رسيد. تمرين ها شامل سه نوبت چهار تكراري با سه دقيقه استراحت بين نوبت ها بود. 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين، حيوانات تحت بيهوشي قرارگرفتند و عضلات نعلي آنها در وضعيت استريل ازطريق شكاف روي ناحيه پشتي جانبي در اندام پشتي تحتاني جدا شد. از روش هموژن كردن و الكتروفورزو (پلي اكريل آميد 0/06 غيرتقليبي) براي جداسازي زيرواحدهاي فرعي استيل كولين استراز استفاده شد. اندازه گيري ميزان فعاليت استيل كولين استراز و نوع A12(unit/ml) با استفاده از روش آزمايشگاهي Elisa انجام شد. نتايج آزمون t در گروه هاي مستقل نشان داد كه در زمينه ميزان فعاليت آنزيم استيل كولين استراز A12 در گروه تمرين مقاومتي در عضله ي نعلي تفاوت معناداري بين دو گروه وجود ندارد (0.246). همچنين، ميزان فعاليت استيل كولين استراز كل نيز در اثر تمرين مقاومتي تغيير معناداري نكرد (0.262). تغيير نكردن ميزان فعاليت استيل كولين استراز در اثر تمرين مقاومتي در عضلۀ نعلي نشان دهنده پاسخ ناپذيري فعاليت استيل كولين استراز در اين عضله در اثر تمرينات مقاومتي در پايانه عصبي است كه اين نيز احتمالاً ناشي از درگير نشدن كامل اين عضله در تمرين مقاومتي پژوهش حاضر است. بااين حال، هنوز احتمال تغيير در محتواي استيل كولين استراز در اين عضلات منتفي نيست كه بايد در مطالعات بعدي به آن پرداخته شود.