بررسي اثر كوفتگي حاصل از تمرينات پلايومتريك بر الگوي فعاليت الكترومايوگرافي عضله دوقلوي ساق پاي مردان تمرين‌نكرده پس از انقباض‌هاي ايزومتريك

هدف از اين پژوهش، بررسي اثر كوفتگي حاصل از تمرينات پلايومتريك بر الگوي فعاليت الكترومايوگرافي (آمپلي‌تود) عضله دوقلوي ساق پاي افراد تمرين‌نكرده پس از انقباض‌ هاي ايزومتريك بود. 20 دانشجوي مرد تمرين‌نكرده (حداقل مدت 6 ماه دور از تمرين)، تصادفي در دو گروه تجربي (10 نفر) و كنترل (10 نفر)، تقسيم شدند. ابتدا در مرحله پيش‌ آزمون فعاليت الكترومايوگرافي (آمپلي‌تود) عضله دوقلو آزمودني‌ها با استفاده از دستگاه Biovision 18 كاناله در دو انقباض ايزومتريك در دو حركت (اسكات/ پلانتار فلكشن مچ پا)، و حركت (سيم‌كش/ دورسي فلكشن مچ پا)، ثبت گرديد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Dasylab و Matlab مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و از آزمون آنوا با اندازه‌گيري‌هاي مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني نيز در سطح معني‌داري 0/05P le; براي تجزيه و تحليل آماري استفاده شد. به منظور ايجاد كوفتگي عضلاني، آزمودني ‌هاي گروه تجربي براي مدت 10 دقيقه به تمرين پلايومتريك منتخب پرداخته ‌اند و پس ‌آزمون بلافاصله و 48 ساعت پس از تمرين، انجام شد. نتايج نشان داد كه كوفتگي حاصل از تمرينات پلايومتريك، فعاليت آمپلي‌تود عضله دوقلو را بلافاصله و 48 ساعت پس از تمرين، در هنگام حركت دورسي فلكشن به‌طور معني‌داري كاهش مي دهد (001/0=P)، در حالي‌كه در هنگام حركت پلانتار فلكشن تاثير معني ‌داري در كاهش و يا افزايش فعاليت الكتريكي (آمپلي‌تود) اين عضله، مشاهده نشد. با توجه به نتايج، ريسك‌پذيري بالاي حركات دورسي فلكشن و مشابه آن در مدت انقباض ايزومتريك نسبت به حركات پلانتار فلكشن و مشابه آن در شرايط كوفتگي در ميان افراد تمرين‌نكرده اشاره مي گردد.