شناسايي عوامل موثر بر انتقال آموزش به محيط كار در بين كاركنان شركت پژوهش و فناوري پتروشيمي

سازمان ها از ديرباز منابع مالي قابل توجهي را براي برگزاري آموزشهايسازماني اختصاص مي دهند. اما توسعه و پيشرفت منابع انساني تنها با برگزاري آموزشهاي عمومي و تخصصي حاصل نمي شود. امروزه از آموزش انتظار ميرود كه بتواند تغييرات رفتاري مطلوب را در كاركنان ايجاد كند. بررسيها نشان ميدهد كه بسياري از برنامههاي آموزشي تغييرات رفتاري مطلوب را در كاركنان ايجاد نميكند. اين بدان معني است كه كاركنان قادر به انتقال آموختههاي خود به محيط كارشان نيستند. اثربخشي آموزش به شدت متكي بر فرضياتي است كه در انتقال آن به محيط كار رخ ميدهد. بنابراين، يكي از بهترين راههاي رسيدن به اثربخشي آموزشي افزايش نرخ انتقال آموزش است. از اين رو در اين پژوهش به شناسايي عوامل تاثيرگذار بر انتقال آموزش پرداخته و عوامل اساسي مورد بررسي قرار گرفتهاند.روش پژوهش از نوع پيمايشي بوده و جامعه آماري نيز شامل 500 نفر از افراد شركت كننده در دورههاي آموزشي شركت پژوهش و فناوري پتروشيمي در سه شهر تهران، اراك و ماهشهر ميباشد كه تعداد ٢17 نفر از آنها از طريق روش نمونهگيري تصادفي طبقه اي انتخاب شده اند. در فرايند پژوهش با مطالعه پيشينه ٢7 عامل موثر بر انتقال آموزش شناسايي گرديد و با اجراي سه مرحله تكنيك دلفي اين عوامل به 18 عامل كاهش يافت. سپس براي شناسايي عوامل تسهيل كننده و مانع انتقال آموزش پرسشنامهاي با 6٢ گويه ساخته شد. نتايج نشان ميدهد كه از 18 عامل، 7عامل به عنوان تسهيلگر ضعيف، 9عامل به عنوان مانع ضعيف، 1عامل به عنوان مانع قوي و 1عامل نيز به عنوان تسهيلگر قوي در اين سازمان شناسايي شدند. همچنين نتايج تحليل عاملي اكتشافي نشان داد كه عوامل مرتبط با انتقال آموزش در 5 طبقه)فردي، حمايتي، آموزشي، سيستم پاداش و پيشرفت( گروه بندي شدند كه منتج به ارائه يك سنخ شناسي جديد از عوامل موثر بر انتقال آموزش گرديد.