اثر بخشي روان ‌درمانگري شناختي- تحليلي بر كاهش تكانشگري مردان مبتلا به اختلال شخصيت مرزي

مقدمه: اختلال شخصيتي مرزي منجر به آشفتگي هاي هيجاني از قبيل تكانشگري مي شود. هدف : هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي روان درمانگري شناختي تحليلي بر تكانشگري مردان مبتلا به اختلال شخصيت مرزي است. روش: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بوده و از طرح پيش آزمون -پس آزمون با پيگيري دو ماهه استفاده شد. جامعه ي آماري اين پژوهش، را كليه مردان مبتلا به اختلال شخصيت مرزي مراجعه كننده به مطب هاي روانپزشكان و بيمارستان روانپزشكي فارابي شهر كرمانشاه در سال 1392 تشكيل مي دهند. با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند 40 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. ابزارهاي جمع آوري اين پژوهش شامل، مصاحبه باليني ساختار يافته براي اختلالات شخصيت، پرسشنامه چند محوري ميلون و مقياس تكانشگري بود. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها نيز از روش تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه روان درمانگري شناختي تحليلي بر كاهش تكانشگري مردان مبتلا به اختلال شخصيت مرزي مؤثر بوده است. نتيجه گيري: بنابر يافته هاي اين مطالعه، درمان شناختي تحليلي به شيوه گروهي راهبرد مناسبي براي كاهش تكانشگري مبتلايان به اختلال شخصيت مرزي است و مي توان از آن به عنوان يك روش مداخله اي مناسب سود جست.