اثرات مثبت و منفي درمان شناختي- رفتاري بر سلامت روان و انعطاف پذيري روانشناختي افراد داراي اضافه وزن

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثرات مثبت و منفي درمان شناختي رفتاري بر سلامت روان و انعطاف پذيري روانشناختي در افراد داراي اضافه وزن بود. روش: طرح اين پژوهش، از نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون، پگيري و گروه كنترل، بود. جامعه ي پژوهش، شامل كليه ي افراد داراي اضافه وزن بين 20 تا 50 سال مراجعه كننده به كلينيك هاي تغذيه و كلوب هاي ورزشي شهر اصفهان در سال 1393 بود كه از ميان آن ها تعداد 40 نفر، به روش نمونه گيري دردسترس به عنوان نمونه ي پژوهش، انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه آزمايش (20 نفر) و كنترل (20 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش 8 جلسه ي دو ساعته ي درمان شناختي رفتاري دريافت كردند، در حاليكه گروه كنترل، هيچ مداخله اي دريافت نكردند. پرسشنامه ي سلامت عمومي 12 سؤالي (GHQ12) و پرسشنامه ي پذيرش و عمل براي مشكلات مربوط به وزن (AAQW)، به عنوان ابزار پژوهش در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري، براي دو گروه مورد استفاده قرار گرفت. داده ها توسط تحليل كواريانس و آزمون مان ويتني يو مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج، نشان داد كه درمان شناختي رفتاري، در مرحله ي پس آزمون، منجر به افزايش معنادار سلامت روان و كاهش معنادار انعطاف پذيري روانشناختي شد. اين اثرات در مرحله ي پيگيري نيز تداوم يافته بود. نتيجه گيري: براساس نتايج پژوهش حاضر، درمان شناختي رفتاري، مي تواند به عنوان يك مداخله ي اثربخش در افزايش سلامت روان افراد داراي اضافه وزن، محسوب شود. با اين حال، براساس نتايج پژوهش حاضر، ادعاي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، مبني بر كاهش انعطاف پذيري روانشناختي در روند درمان شناختي رفتاري، تأييد شد.