اثر بخشي طرح‌واره درماني بر تعديل طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه مبتلايان به اختلال وسواسي-جبري مقاوم به درمان

مقدمه: اختلال وسواسي جبري با اختلالات مختلفي همبود بوده و مشكلات و نقص هاي جدي در كاركرد زندگي مبتلايان به همراه دارد .پژوهش حاضر با هدف اثر بخشي طرح واره درماني بر تعديل طرح واره هاي ناسازگار اوليه بيماران مبتلا به اختلال وسواسي-اجباري مقاوم به درمان صورت گرفته است. روش: جامعه آماري پژوهش، كليه افراد مبتلا به اختلال وسواسي-جبري مقاوم به درمان بود، كه در سال 1392 به مراكز روانپزشكي روانشناختي شهر اراك مراجعه كرده اند. بدين منظور،در يك طرح نيمه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه، 24بيمار مبتلا به OCD مقاوم كه بصورت در دسترس نمونه گيري شده بودند به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جاي داده شدند.آزمودني ها قبل و بعد از مداخله از نظر طرح واره هاي ناسازگار اوليه ارزيابي شدند. براي گروه آزمايش بيست جلسه طرح واره درماني اجرا شد. براي ارزيابي طرح واره ها از پرسشنامه طرح واره يانگفرم كوتاه و فرزند پروري يانگ بهره گرفته شد. تاثير مداخله انجام شده به كمك پيش آزمون ، پس آزمون و پي گيري يك ماهه ارزيابي شد. تجزيه و تحليل داده ها به كمك آزمون هاي آماري تحليل اندازه گيري مكرر و نمودار ترسيمي انجام شد. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان دادند ميزان طرح واره هاي غالب گروه آزمايش نسبت به گروه گواه به طور معني داري (0/001=P) كاهش يافته است نتيجه گيري:به نظر مي رسد طرح واره درماني با بهره گرفتن از تكنيك هاي شناختي،تجربي و هم چنين رابطه درماني منحصر به فرد ، بر كاهش شدت طرح واره هاي غالب مبتلايان به اختلال وسواسي-جبري مقاوم به درمان توانسته موثر باشد.