بررسي اثربخشي روايت درماني گروهي بر سازگاري با طلاق والدين، تاب آوري و مشكلات رفتاري- هيجاني دختران والدين مطلقه دوره ابتدايي شهر اصفهان

هدف: بررسي اثربخشي روايت درماني گروهي بر سازگاري با طلاق والدين، تاب آوري و مشكلات رفتاري ـ هيجاني دختران والدين مطلقه دوره ابتدايي شهر اصفهان بود. روش: اين پژوهش به روش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل اجرا گرديد. جامعه آماري شامل كليه دختران 7 تا 12 ساله والدين مطلقه شهر اصفهان بود كه در مدارس ابتدايي دخترانه مشغول به تحصيل بودند. 24 نفر از دختران طلاق واجد ملاك هاي ورود به پژوهش، به شيوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. ابزارها شامل پرسشنامه هاي سازگاري با طلاق والدين، تاب آوري و مقياس مشكلات رفتاري هيجاني بود. آزمودني هاي گروه آزمايش به مدت نه جلسه 90 دقيقه اي(به صورت هفتگي) تحت روايت درماني گروهي قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس مورد بررسي قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد روايت درماني بر سازگاري با طلاق والدين، تاب آوري و مشكلات رفتاري ـ هيجاني كودكان به صورت معناداري اثرگذار بود (0/05 P). نتيجه گيري: روايت درماني گروهي رويكرد مؤثري است كه مي تواند احساسات و باورهاي منفي كودكان نسبت به طلاق والدين شان و مشكلات رفتاري ـ هيجاني آنها را كاهش دهد و همچنين مي تواند احساسات و نگرش هاي مثبت نسبت به والدين و تاب آوري را در آنها افزايش دهد و در نهايت منجر به افزايش سازگاري آنها با طلاق والدين شود.