رابطه خودپنداره بدني و تحريف هاي شناختي با بي اشتهايي و پراشتهايي عصبي در بيماران مبتلا افسردگي

زمينه و هدف: اختلال افسردگي يك بيماري عودكننده با پيامدهاي اجتماعي، اقتصادي، جسماني و رواني بسيار است، يكي از اين پيامدهاي منفي وجود مشكلات مربوط به خوردن مي باشد. به همين منظور پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه خودپنداره بدني و تحريف هاي شناختي با بي اشتهايي و پراشتهايي عصبي در بيماران مبتلا افسردگي صورت گرفت. روش كار: روش پژهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل بيماران مبتلا به افسردگي بستري در بيمارستان هاي ايثار و فاطمي و بيماران مراجعه كننده به كلينيك هاي روانپزشكي و روانشناسي شهر اردبيل در سال 1395 بودند كه به روش نمونه گيري مرحله اي تعداد 41 نفر (26 نفر داراي بي اشتهايي عصبي و 15 نفر داراي پر اشتهايي عصبي) انتخاب شدند. براي گرد آوري اطلاعات از مقياس اختلالات تغذيه اهواز، ترس از تصوير بدن ليتلتون و تحريف هاي شناختي بين فردي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه استفاده گرديد. براي اين منظور از نرم افزار آماري SPSS استفاده شد. يافته ها: بين خودپنداره بدني رابطه منفي معنادار و بين تحريف هاي شناختي (و همه ابعاد آن) رابطه مثبت معنادراي با بي اشتهايي و پراشتهايي عصبي به دست آمد. نتايج تحليل رگرسون نشان داد خودپنداره بدني و تحريف هاي شناختي 36 درصد توانايي پيش بيني بي اشتهايي و 40 درصد توانايي پيش بيني پراشتهايي عصبي در بيماران مبتلا افسردگي را دارند. نتيجه گيري: اين نتايج بيان مي كنند كه وجود مشكل در خودپنداره بدني و تحريف هاي شناختي مي توانند در افزايش اختلالات خوردن (اشتهايي عصبي و پرخوري عصبي) تاثير گذار باشند.