اثربخشي كيفيتِ زندگي درماني در تغيير سطح تاب‌آوري تحصيلي و خودتمايزيافتگي دانش‌آموزان دختر افسرده

مقدمه: افسردگي يكي از اختلالات روانشناختي رو به رشد است كه از رويكردهاي درماني مختلفي براي كاهش يا از بين بردن نشانگان آن استفاده ميشود. يكي از اين رويكردهاي درماني، كيفيتِ زندگي درماني است كه براي درمان انواع بيماران افسرده مطرح شده و سودمندي آن در برخي از پژوهشها تأييد شده است. هدف اصلي اين پژوهش، تعيين ميزان اثربخشي كيفيتِ زندگي درماني(QOLT) در تغيير سطح تاب آوري تحصيلي و خودتمايزيافتگي دانش آموزان دختر افسرده شهر خرم آباد بود. اين پژوهش به صـورت شـبه تجربـي بـود كـه در آن از طـرح پـيش آزمـون پـس آزمـون بـا گـروه كنتـرل اسـتفاده شـد. نمونـه پـژوهش 40 آزمـودني بـود كـه از ميـان دانـش آمـوزان دختـر دبيرسـتاني داراي افسردگي شـهر خرم آباد انتخـاب و بـه صـورت تصـادفي در گـروه هـاي آزمـايش(كيفيتِ زندگي درمانيQOLT) و گواه گمارده شـدند. در مرحله مداخله گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 2 ساعته تحت كيفيتِ زندگي درمانيQOLT قرار گرفتند. در طي اين مدت گروه كنترل هيچ نوع مداخله اي دريافت نكرد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه تجديد نظر شده خود تمايزيافتگي (DSIR) اسكورون و اسميت(2003) و پرسش نامه تاب آوري تحصيلي ساموئل(2004) در مراحل پيش آزمون و پس آزمون براي دو گروه آزمايشي و گواه استفاده شد. داده هاي پژوهش با روش تحليل كواريانس تجزيه و تحليل شدند. تحليل داده ها به كمك نرم افزار(SPSS.21) انجام گرفت. نتايج تحليل كوواريانس تفاوت معني داري بين دو گروه نشان داد. يافته ها حاكي از آن بود كه كيفيتِ زندگي درماني در افزايش خودتمايزيافگي و تاب آوري تحصيلي اثربخش است.