خودكشي و ارتباط آن با متغيرهاي جمعيت شناختي و تشخيص روان‌پزشكي در بيماران بيمارستان قدس سنندج

زمينه و هدف: خودكشي يكي از معضلات امروزه است كه همواره يك متغير روان شناختي در آن درگير است. از آنجاييكه يكي از جمعيت هايي كه بيشترين توجه را در اين زمينه به خود جلب كرده جمعيت بيماران روانپزشكي است، پرداختن به اين مسئله و بررسي ارتباط آن با متغيرهاي مربوطه در اين بيماران اهميت خاصي دارد. هدف اين مطالعه بررسي ارتباط خودكشي با متغيرهاي جمعيت شناختي و تعداد دفعات بستري، تشخيص روان پزشكي و همچنين طول مدت بستري است مواد و روش ها: تمامي بيماراني كه شرايط ورود به تحقيق را داشتند و رضايت آگاهانه براي شركت در تحقيق را پر كرده بودند (152 نفر) پرسشنامه ها و ساير اطلاعات مربوطه را تكميل كردند. سپس با مراجعه به پرونده بيماران و تعيين تشخيص روانپزشكي, وساير اطلاعات لازم اخذ گرديد. علاوه بر داده هاي جمعيت شناختي و تشخيص و ساير اطلاعات لازم از بيماران و پرونده پزشكي آنان، از پرسشنامه افكار خودكشي بك نيز استفاده شد. براي تحليل نتايج با استفاده از نسخه 20 نرم افزار Spss، و از روش هاي ضريب همبستگي پيرسون، t مستقل، و تحليل واريانس يك طرفه استفاده گرديد. يافته ها: هيچ يك از متغيرهاي سن، جنس، شغل، و وضعيت تأهل ارتباط معني داري با خودكشي را نشان نداند. همينطور متغيرهاي تشخيص روانپزشكي، طول مدت و همچنين تعداد دفعات بستري در بيمارستان روانپزشكي هيچكدام ارتباط معني داري با خودكشي نداشتند. نتيجه گيري: توزيع خودكشي در بيماران گروه نمونه تابع هيچ يك از مؤلفه هاي جمعيت شناختي و همينطور تشخيص روانپزشكي و تعداد و طول مدت بستري نبود. در اين زمينه متغيرهاي شناختي ممكن است دخيل باشند كه براي روشن شدن بيشتر به مطالعات ديگري نياز است.