بررسي و تحليل پيرمرد و درياي « ارنست همينگوي» از منظر باز سازي شناختي «مايكنبام»

مقدمه: گفته هاي شخصي يا همان خودگويي ها به همان شيوه ي گفته هاي ديگران ، بر رفتار فرد تأثير مي گذارد و مي تواند رفتار و تفكرات انسان را جهت دهد. هدف: در پژوهش هايي كه تا كنون بر اساس نظريه ي مايكنبام صورت گرفته ، با توجه به اهميت و كاربردي بودن اين نظريه، به صورت اختصاصي به تأثير گفتگوي دروني و نتايج آن پرداخته نشده است لذا اين پژوهش سعي دارد داستان »پيرمرد و دريا « اثر ارنست همينگوي را در مقام يك نمونه ي عملي، بر اساس اين نظريه مورد ارزيابي و تحليل قرار دهد. روش: روش اين پژوهش ، توصيفي - تحليلي است كه داده ها بر روش كتابخانه اي جمع آوري شده است. يافته ها: تحليل اين اثر، ضمن همسو بودن با رويكرد بازسازي شناختي ، مشخص كرد كه گفتگوي دروني در موقعيت هاي مختلف با توجه به محتواي مثبت يا منفي، مي تواند انسان را به سمت موفقيت يا شكست بكشاند. همچنين مي توان اين اثر را به عنوان الگويي بارز در رويكردهاي روانشناختي مبتني بر فنون بازسازي شناختي معرفي كرد. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر مشخص كرد وقتي خودگويي فرد مثبت است او به خودش اجازه مي دهد تا موفقيت و شانس برايش رخ بدهد و به ذهن ناخوداگاه خود دستور مي دهد تا همه منابع را براي موفقيت فراهم كند. اما هنگامي كه گفتگوي دروني، منفي باشد، فرد همه چيز را رها مي كند و تمام شانس ها را حتي براي رسيدن به موفقيت امتحان نيز نمي نمايد، چرا كه او به ذهن ناخودآگاه خود دستور داده است كه شانس ها را حتي براي رسيدن به موفقيت احتمالي دور نمايد، پس خودگويي مي تواند به واقع رفتار و تفكرات انسان را جهت دهد و هر فرد با تكرار و تمرين مي تواند ضمن آشنا شدن با خود گويي هايش، آنها را تحت كنترل و هدايت خود در آورد.