ارتباط تعهد به فعاليت بدني، شايستگي حركتي ادراك شده و اختلال اضطراب فراگير در نوجوانان

مقدمه و هدف: مطالعات نشان داده است كه سطح فعاليت بدني و شايستگي حركتي با متغيرهاي روان شناختي مانند اضطراب ارتباط دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط تعهد به فعاليت بدني، شايستگي حركتي ادراك شده و اختلال اضطراب فراگير در نوجوانان بود.مواد و روش ها: روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري آن شامل كليه دانش آموزان دختر مقطع راهنمايي استان مركزي بود. نمونه آماري شامل 150 نفر از دانش آموزان دختر مقطع راهنمايي شهر اراك بود كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت كنندگان پرسشنامه شايستگي حركتي نوجوانان، مقياس تعهد به فعاليت بدني نوجوانان و پرسشنامه اضطراب فراگير را تكميل نمودند. تجزيه وتحليل داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره انجام شد.نتايج: نتايج همبستگي پيرسون نشان داد كه بين تعهد به فعاليت بدني و شايستگي حركتي ادراك شده ارتباط مستقيم و معناداري وجود دارد (P 0/05)؛ اما بين اين متغيرها و اختلال اضطراب فراگير در نوجوانان همبستگي معكوس و معناداري وجود دارد (P 0/05). هم چنين نتايج رگرسيون چندمتغيره نشان داد كه مي توان بر اساس متغيرهاي تعهد به فعاليت بدني و شايستگي حركتي ادراك شده به صورت معناداري اختلال اضطراب فراگير را در نوجوانان پيش بيني نمود. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت كه افزايش در تعهد به فعاليت بدني و شايستگي حركتي با كاهش اختلال اضطراب فراگير در نوجوانان همراه است. بنابراين براي پيشگيري از اختلال اضطراب فراگير تشويق و برنامه ريزي جهت انجام و تداوم فعاليت هاي بدني و افزايش شايستگي حركتي ضروري است.