تمثيل طوطي هندوستان از ابوالفتوح رازي تا خواجوي كرماني

The Figurative Language of India Parrot from Abol-Al-Fath Razi to Khajoo Kermani

ادبيات تمثيلي، هنري است از مقوله ي زبان مجازي (بيان) در خدمت اصلاح رفتارهاي فردي؛ لذا از آغاز، مورد توجه اهل ادب و هنر بوده است. در ادبيات فارسي چه در نثر و چه در نظم به آثاري برجسته بر مي خوريم كه تمثيل را ابزاري براي روشنگري و مستندسازي برخي مطالب كه فهم آن ها به توضيح نياز داشته، قرار داده اند. يكي از اين تمثيل ها، داستان طوطي هندوستان است. اين تمثيل كه در سده ي ششم هجري، ميان اهل فضل شناخته شده بود، به خود رنگ و بوي عرفاني و گاه فلسفي گرفت. شيخ عطار و حضرت مولانا، ديدگاهي مشابه درباره ي آن ارائه كرده اند؛ ولي خواجوي كرماني در اين مورد، نظريه ي تازه اي آورده كه اين مقاله مي كوشد با نگاهي به ساختار دروني تمثيل، به كاوش ديدگاه هاي مختلف درباره ي تمثيل طوطي هند بپردازد.

Figurative literature is an art which is an issue extracted from metaphorical language (i.e., Saying) that is manipulated to train the individual's behaviors. Thus, it is noticed by the artists and literature scholars. In Persian literature, either in prose or verse, there are several significant masterpieces that use sayings as a figurative language to clarify and make stable documents in order to explain the needed concepts. One of these sayings is the story of The Merchant and the Parrot. This story was written in the 6th century after Hijrat and it is a well-known masterpiece which is acknowledged as an ethical and philosophical story among the scholars. Sheik Attar and Molana have proposed the same ideas on this story; however, Khajavi Kermani suggested novel proposals which examined the story internal structures and discovered various viewpoints about The Merchant and the Parrot story.