تأثير توان‌بخشي شناختي بر توجه پراكنده، توجه انتخابي و كاركردهاي اجرايي افراد بزرگ‌سال دچار سكته مغزي

مقدمه: سكته مغزي يا حادثه عروقي مغزي عبارت است از آغاز ناگهاني نوعي اختلال نورولوژيك كه به يك علت عروقي كانوني قابل انتساب است. نقص در حافظه كاري از متداول ترين پديده ها بعد از آسيب مغزي است. هدف: هدف اين پژوهش بررسي تأثير توان بخشي شناختي بر توجه پراكنده، توجه انتخابي و كاركردهاي اجرايي افراد بزرگ سال دچار سكته مغزي است. روش: 20 بيمار دچار سكته مغزي در اين پژوهش به صورت مساوي در دو گروه آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. تمامي بيماران دو بار) پيش آزمون و پس آزمون(توسط آزمون حافظه كاري وكسلر، آزمون توجه متمركز و پراكنده و آزمون مرتب كردن كارت هاي ويسكانسين بررسي شدند. سپس بر روي افراد قرارگرفته در گروه آزمايشي، طي 5 هفته و 5 روز هفته و به مدت 3040 دقيقه برنامه كامپيوتري توان بخشي اجرا شد. يافته ها: تحليل كواريانس تك متغيره نشان مي دهد كه توان بخشي شناختي بر توجه انتخابي افراد بزرگ سال دچار سكته مغزي در مقايسه با افراد گروه كنترل تأثير دارد اما بر توجه پراكنده و كاركرد اجرايي تأثير ندارد. F محاسبه شده (23/22) در سطح معني داري 0/05 p معني دار و F هاي محاسبه شده(0/06، 3/97) در سطح معني داري 0/05 p معني دار نيست. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه بهبودي معني داري در توجه انتخابي توسط برنامه توان بخشي شناختي وجود دارد كه ممكن است در نتيجه تغييرات در سازمان دهي عصبي در پاسخ به آسيب رخ دهد. به نظر مي رسد عدم بهبود مشاهده شده در توجه پراكنده و كاركرد اجرايي ناشي از عدم هماهنگي و پردازش موازي در مناطق مختلف مغزي به علت بافت انفاركت شده است.