فلسفه آموزش و پرورش فراگير

يك قرن تجربه مربوط به ساختارهاي مختلف آموزشي ما را به اين نتيجه رسانده است كه آموزش مجزا كه در آن افراد براساس ويژگي هاي مختلف مثل معلوليت ها، گروه بندي مي شوند و تحت آموزش هاي ويژه و جدا از همسالان عادي خود قرار مي گيرند، نتوانسته است پاسخگوي بسياري از نيازهاي واقعي اين افراد به عنوان عضوي از اعضاء يك جامعه انساني باشد. آن نوع از آموزش و پرورش مي تواند كارآمد باشد كه متناسب با نيازهاي واقعي مخاطبانش باشد. از آنجايي كه اين نيازها در هر زمان و مكان و در شرايط مختلف اجتماعي متفاوت هستند، بنابراين يك نظام آموزشي كارآمد، نظامي است انعطاف پذير كه از يك سو داراي خصيصه بومي شدگي، يعني متناسب با شرايط ملي و ديني آن جامعه و از سوي ديگر مبتني بر يك رويكرد انسانگرايانه است و آموزش را بعنوان يك هدف در نظر نمي گيرد، بلكه به عنوان وسيله اي مي داند براي رشد ارزش هاي انساني و بالا بردن قابليت هاي افراد براي »با هم زيستن «. علاوه بر اين، چنين نظام آموزشي به لحاظ امكانات و شرايط آموزشي تا به آن حد گسترش يافته است كه مي تواند تمام افراد با طيف گسترده اي از توانايي ها و ناتواني ها و تفاوت ها را دربر گيرد. در چنين شرايطي است كه تمركز از روي دانش آموز به عنوان سؤال اصلي ناكامي تحصيلي برداشته شده و بر روي عوامل ديگري مثل قابليت ها و نگرش معلم، نگرش همسالان، مسئولان و سياستگزاران آموزشي، امكانات و شرايط آموزشي معطوف مي شود. در سايه چنين تحولي است كه ساختار نظام آموزشي از حالت تصنعي خود كه در آن افراد براساس ناتواني ها و تفاوت هاي فردي و اجتماعي از يكديگر جدا مي شوند، خارج شده و نمونه كوچك ولي واقعي از يك جامعه فراگير مي شود. در يك جامعه فراگير سطح آستانه تحمل جامعه براي پذيرش تمام افراد با توانايي ها و از فرهنگ ها و سطوح اجتماعي مختلف بالاتر رفته و تمام افراد از سوي يكديگر مورد پذيرش و احترام قرار مي گيرند.