اثربخشي آموزش ساهاجايوگا بر كنترل توجه/ بيش‌فعالي، استرس والدين، خودكارآمدي و پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان داراي نارسايي توجه/بيش‌فعالي شهر تهران

هدف: مطالعۀ حاضر با هدف بررسي تأثير آموزش تمرينات ساهاجايوگا بر نشانه هاي نقص توجه/ بيش فعالي، استرس والدين، خودكارآمدي و پيشرفت تحصيلي دانش آموزان داراي اختلال نقص توجه و بيش فعالي انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي بود كه بر روي 20 دانش آموز ابتدايي با تشخيص نقص توجه/ بيش فعالي و 20 نفر از مادران اين كودكان انجام شد. شركت كنندگان به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. از مقياس اسنپ چهار (فرم والدين)، مقياس استرس والديني آبيدين، پرسشنامۀ خودكارآمدي تحصيلي هاشمي و كارنامۀ تحصيلي به ترتيب جهت تشخيص نشانه هاي نقص توجه/بيش فعالي، سنجش استرس والدين، تعيين باورهاي خودكارآمدي تحصيلي و سنجش پيشرفت تحصيلي دانش آموزان استفاده شد. از آزمون t مستقل و آزمون يومان ويتني جهت تجزيه و تحليل اطلاعات استفاده شد. يافته ها: نتايج تحقيق نشان مي دهد كه بين دو گروه آزمايش و كنترل در نشانه هاي نقص توجه/بيش فعالي، اكثر مولفه هاي استرس والدين بجز مولفه هاي پذيرندگي، احساس صلاحيت و دلبستگي و خودكارآمدي تحصيلي تفاوت معناداري وجود دارد. اما يافته ها تفاوت معناداري در متغير پيشرفت تحصيلي نشان نداد. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر به نظر مي رسد كه برنامۀ تمريني ساهاجايوگا بتواند به كاهش نشانه هاي اختلال نقص توجه/بيش فعالي، بهبود عملكرد اين كودكان و كاهش استرس والدين كمك كند.