مقايسه اثربخشي آموزش حل مسئله و ايفاي نقش بر مهارت‌هاي اجتماعي افراد كم‌توان ذهني خفيف

هدف: هدف از اين پژوهش مقايسۀ آموزش حل مسئله و ايفاي نقش بر مهارت هاي اجتماعي افراد كم توان ذهني خفيف بود. روش: روش اين پژوهش از نوع طرح هاي نيمه آزمايشي با پيش آزمونپس آزمون همراه با گروه كنترل بود. تعداد 21 پسر كم توان ذهني خفيف پس از بررسي ملاك هاي ورودي به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل (جمعاً سه گروه هفت نفره) قرار گرفتند. براي سنجش مهارت هاي اجتماعي از پرسش نامه مهارت هاي اجتماعي گرشام و اليوت (1990) استفاده شد. ابتدا نمرات مهارت هاي اجتماعي از طريق پرسش نامه جمع آوري شد. پس از اجراي پيش آزمون گروه هاي آزمايش به مدت 20 جلسه به صورت انفرادي آموزش ديدند. يكي از گروه هاي آزمايش آموزش حل مسئله و گروه ديگر آموزش ايفاي نقش را دريافت نمود. پس از اجراي جلسات آموزشي پس آزموني به منظور بررسي مهارت هاي اجتماعي در گروه هاي آزمايش و كنترل اجرا شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش مهارت هاي اجتماعي باعث افزايش ميانگين نمرات مهارت هاي اجتماعي در پس آزمون در هر دو گروه شده است، اما اين تفاوت از نظر آماري معني دار نيست. با وجود اين، مقايسه ميانگين ها نشان داد كه روش ايفاي نقش نسبت به روش حل مسئله تأثير بيشتري بر اكتساب مهارت هاي اجتماعي داشته است. نتيجه گيري: با استناد به يافته هاي اين پژوهش مي توان گفت روش هايي كه فرد را در آموزش درگير نگه مي دارند مي توانند اثرگذاري بيشتري بر اكتساب مهارت هاي اجتماعي در افراد كم توان ذهني داشته باشند.