رابطه عزت‌نفس و تاب‌آوري با مؤلفه‌هاي خودپنداره بدني دانش‌آموزان داراي ناتواني

هدف: هدف اين پژوهش بررسي رابطه عزت نفس و تاب آوري با مؤلفه هاي خودپنداره بدني دانش آموزان داراي ناتواني است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف بنيادي و در زمره روش توصيفي همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان داراي ناتواني شهرستان شيروان است كه تعداد آن ها 35 نفر و نمونه طبق فرمول كوكران 30 نفر است. داده هاي اين پژوهش توسط سه پرسش نامه استاندارد اسميت (1967) با ضريب آلفاي كرونباخ (0/88= α)، تاب آوري كانر ديويدسون (2003) با ضريب آلفاي كرونباخ (0/89= α) و خودپنداره بدني مارش و همكاران (1994) با ضريب آلفاي كرونباخ (0/827= α) جمع آوري شده است. يافته ها: پژوهش داراي سه فرضيه اصلي و 4 فرضيه فرعي بود كه جهت آزمون فرضيه هاي تحقيق، از روش آماري رگرسيون چندمتغيره استفاده شد. نتايج نشان داد كه عزت نفس و تاب آوري نمي تواند خودپنداره بدني دانش آموزان ناتوان را پيش بيني كند. فرضيه اصلي دوم پژوهش مبني بر وجود رابطه بين عزت نفس و خودپنداره بدني دانش آموزان ناتوان نيز مورد پذيرش قرار نگرفت. فرضيه اصلي سوم پژوهش مبني بر وجود رابطه بين تاب آوري و خودپنداره بدني دانش آموزان ناتوان مورد پذيرش قرار نگرفته و رد شد. فرضيه فرعي اول پژوهش مبني بر وجود رابطه بين بُعد عمومي عزت نفس و خودپنداره بدني دانش آموزان ناتوان رد شد. فرضيه فرعي دوم نشان داد بعد خانوادگي عزت نفس قادر به پيش بيني خودپنداره بدني دانش آموزان ناتوان نيست. در مورد فرضيه فرعي سوم نتايج نشان داد، همبستگي بين خودپنداره و عزت نفس اجتماعي از نظر آماري معنادار نيست و در مورد فرضيه فرعي چهارم نيز نتايج نشان مي دهد بُعد آموزشگاهي عزت نفس قادر به پيش بيني خوپنداره بدني دانش آموزان ناتوان نيست. نتيجه گيري: نتيجه اي كه از اين تحقيق گرفته مي شود اين است كه عزت نفس و تاب آوري نمي تواند خودپنداره بدني دانش آموزان داراي ناتواني را پيش بيني كند.