بررسي ميزان بقاي بيماران مبتلا به سرطان حنجره

زمينه و هدف: سرطان بعد از بيماري هاي قلبي عروقي دومين عامل مرگ ومير در كشور هاي توسعه يافته است. هدف اين مطالعه تعيين فاكتورهاي اپيدميولوژيكي مؤثر در ايجاد سرطان حنجره و استفاده از آن در جهت تدوين برنامه هايي براي درمان مؤثرتر و بهبود پيش آگهي بيماران مبتلا به سرطان حنجره بود. روش بررسي: كليه پرونده هاي ثبت شده در مركز ثبت سرطان در وزارت بهداشت مربوط به بيماران سرطان حنجره استان تهران در سال هاي 1387-1384 مورد بررسي قرارگرفت. از تعداد كل 513 بيمار بررسي شده 279 بيمار كه امكان پيگيري ايشان از طريق تماس تلفني يا آدرس پستي ممكن بود، در مطالعه لحاظ گشتند. جمع آوري اطلاعات از طريق پرسشنامه انجام شد، آناليز اطلاعات با استفاده از SPSS20 انجام شد. بررسي بقاء با منحني Kaplan Meier و اثر فاكتور هاي مورد مطالعه بر ميزان بقاء با آزمون Cox regression بررسي گرديد. يافته ها: ميانگين سني بيماران 1/61 سال، با انحراف معيار 54/10 بود. مردان 1/92% از بيماران را شامل مي شدند. تركيبي از سه روش جراحي، راديوتراپي و شيمي درماني مهم ترين روش درماني بود. ميزان بقاي كلي پنج ساله بيماران برابر 7/57%، با انحراف معيار 03/0 به دست آمد. متغير جنسيت، ميزان تأخير حرفه اي و درجه تمايز هيستولوژي تومور با بقاء ارتباط معني داري نداشت (52/0، 14/0، 38/0=P ). در حالي كه ميزان بقاء با سن و ميزان تأخير بيمار ارتباطي معني دار داشت (07/0، 03/0=P ). بحث و نتيجه گيري: ميزان بقاء در مبتلايان با سن بالاتر كمتر بود. همچنين تأخير ناشي از بيمار و درمانگر بالا بود كه توجه به آن براي ارتقاء كيفيت زندگي اين بيماران ضروري به نظر مي رسد.