تأثير فعاليت‌هاي يكپارچه‌سازي حسي- حركتي در تركيب با بازخورد برتعادل كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير فعاليت هاي يكپارچه سازي حسي حركتي در تركيب با بازخورد بر عملكرد تعادلي در كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي انجام شد. روش: در اين پژوهش كه از نوع نيمه تجربي بود، 30 كودك (با دامنه سني 8-10 سال) با اين اختلال انتخاب و به طور تصادفي به سه گروه خود كنترل، آزمونگر كنترل و گروه گواه تقسيم شدند. در پيش آزمون تعادل ايستا و پوياي شركت كنندگان، به ترتيب با تست لك لك و آزمون راه رفتن پاشنه پنجه ارزيابي شد. سپس گروه آزمايش به مدت 8 هفته به صورت سه جلسه 60 دقيقه اي در هفته پروتكل تمرينات را انجام داد. پس آزمون همانند پيش آزمون برگزار شد. براي تجزيه تحليل داده ها از آزمون هاي كلموگروفاسميرنوف، آزمون لون، آزمون باكس، تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي ال اس دي استفاده شد. يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه در متغير تعادل پويا، هم در تمرين (0/048=P) و هم در گروه (0/001=P) اثرات معناداري وجود داشت. همچنين در متغير تعادل ايستا هم در تمرين (0/036=P) و هم در گروه (0/001=P) اثرات معنادار بود (P≤0/05). نتايج آزمون تعقيبي نشان داد كه بين گروه خودكنترل و آزمونگر كنترل با گروه گواه در تعادل پويا و تعادل ايستا تفاوت معني داري وجود دارد. همچنين در مقايسه بين دو گروه خودكنترل و آزمونگر كنترل در هر دو مؤلفه تعادل ايستا و پويا تفاوت معني داري وجود داشت (P≤0/05). نتيجه گيري: بنابراين يافته هاي حاضر نشان مي دهد كه فعاليت هاي حسي حركتي همراه با بازخورد در قياس با تمرين صرف مي تواند باعث عملكرد تعادلي بهتري شود.