مقايسه خودبازداري، بنيان هاي اخلاقي و جهت گيري زندگي در والدين سازگار و ناسازگار كودكان آموزش پذير كم توان ذهني

هدف: هدف از پژوهش حاضر، مقايسۀ جهت گيري زندگي، بنيان هاي اخلاقي وخودبازداري در والدين سازگار و ناسازگاركودكان كم توان ذهني آموزش پذير است. روش: پژوهش حاضر از نوع علّي مقايسه اي است. جامعه پژوهش را كليه والدين داراي كودك كم توان ذهني آموزش پذير شهرستان نقده در بهار سال 1395 تشكيل مي دادند كه از بين آنها 130 نفر (65 نفر والد سازگار و 65 نفر والد ناسازگار) به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از چهار پرسش نامه سازگاري بل، پرسش نامه جهت گيري زندگي، پرسش نامه خودبازداري و پرسش نامه مقياس ويژگي هاي اخلاقي استفاده گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل واريانس چندمتغيره صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين بنيان هاي اخلاقي در خرده مقياس هاي اخلاق بر مبناي يادگيري (0/02=p) و اخلاق برمبناي تأييد ديگران (0/03=p) و در جهت گيري زندگي (0/001=p) بين والدين سازگار و ناسازگار تفاوت معناداري وجود دارد و ميانگين جهت گيري زندگي والدين سازگار به صورت معني داري بيشتر از والدين ناسازگار است. در رابطه با خودبازداري، در مؤلفه هاي كنترل تكانه (0/05=p) و مراعات ديگران (0/005=p) و مسئوليت پذيري (0/05=p) در والدين سازگار و ناسازگار تفاوت معناداري وجود دارد و ميانگين كنترل تكانه و مراعات ديگران و مسئوليت پذيري در والدين سازگار بيشتر از والدين ناسازگار است، ولي در مولفۀ فرونشاندن خشم (0/32=p) تفاوتي بين والدين سازگار و ناسازگار وجود ندارد. نتيجه گيري: براساس يافته هاي تحقيق نتيجه گرفته مي شود كه والدين ناسازگار در مقايسه با والدين سازگار در جهت گيري زندگي و خودبازداري و در اخلاق برمبناي يادگيري و اخلاق برمبناي تأييد ديگران نمرۀ كمتري را گزارش كردند كه برنامه ريزي و آموزش هايي براي افزايش ميزان جهت گيري زندگي و خودبازداري و رفتارهاي اخلاقي در والدين ناسازگار كودكان كم توان ذهني پيشنهاد مي شود.