بررسي مقايسه‌اي درك و كاربرد عبارات استعاري بدن‌ مند كودكان طبيعي و كودكان داراي سندرم ويليام (چهار و نيم تا پنج سال) فارسي زبان

هدف: از آنجايي كه پژوهش هاي انجام شده روي كودكان داراي سندرم ويليام مطرح مي سازند كه تنها تفاوت اين كودكان يا كودكان طبيعي عدم درك استعاري است، اين پژوهش سعي دارد با بررسي و مقايسه درك و كاربرد عبارات استعاري يدنمند اين كودكان با كودكان طبيعي، به شناخت بهتري از درك استعاري اين كودكان را ارائه كند. روش: اين پژوهش به بررسي مقايسه اي ده كودك طبيعي (4.5 تا 5 ساله) و ده كودك داراي سندرم ويليام (در همان سن) پرداخته است اين شيوه سنجش مي تواند به عنوان يك شيوه تشخيصي در اين زمينه به كار رود. روش پژوهش حاضر توصيفي آزمايشي است و بدون هيچ گونه دخل و تصرفي در متغيرها، صورت گرفته است. شيوۀ پژوهش حاضر برگرفته از شيوۀ بيالكا پيكال (2003) است. يافته ها: به طور كلي، كودكان داراي سندرم ويليام مورد مطالعه، درك استعاري حداقلي دارند. بنابراين، مي توان گفت از سطح اول درك نسبي كه همان شكل گيري ساختار استعاره است، برخوردارند. در اين گروه استعارۀ مزه (مزۀ خوب شيريني) با امتياز 1.50 بيشترين امتياز و استعارۀ شكل در عبارت (كلاه به سر پليس) با امتياز 0.4 كمترين امتياز را داشته اند. نتيجه گيري: نتايج حاكي از آن است كه كودكان داراي سندرم ويليام در تكميل عبارات استعاري جاخالي بسيار خوب عمل مي كنند و با تفاوت اندكي از كودكان طبيعي به پرسش ها پاسخ گفته اند. اما در تشخيص اين هماني ها در آزمون كارت هاي دوتايي بسيار ضعيف تر از كودكان طبيعي عمل مي كنند.