نقش تصوير بدني و خودپنداره در پيش‌بيني اختلالات روان‌شناختي دانش‌آموزان نابينا و ناشنوا

هدف: اين مطالعه با هدف بررسي نقش تصوير بدني و خودپنداره در پيش بيني اختلالات روان شناختي دانش آموزان نابينا و ناشنوا انجام شد. روش: روش مورد استفاده در اين پژوهش از نوع علّي مقايسه اي بود. جامعۀ آماري شامل كليه دانش آموزان نابينا و ناشنوا بود كه در 6 ماهه دوم سال 92 در مدارس راهنمايي شهر تهران مشغول به تحصيل بودند. تعداد 100 نفر (50 نابينا و 50 ناشنوا) از اين دانش آموزان به صورت تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند و در محل مدرسه به پرسش نامه هاي تصوير بدني، خودپنداره و افسردگي، اضطراب و استرس (دي اي اس اس21) پاسخ دادند. نتايج با استفاده از ابزارهاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيري تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه نابينايان و ناشنوايان از لحاظ متغيرهايي مانند مؤلفه هاي سلامت روان يعني افسردگي، اضطراب و استرس و همچنين تصوير بدني و خودپنداره تفاوت معني داري وجود دارد (0.05 P) و افسردگي، اضطراب و استرس نابينايان بيشتر از ناشنوايان بود (0.05 P). همچنين نتايج نشان داد كه مدل پيش بيني اختلالات روان شناختي از روي متغيرهاي تصوير بدني و خودپنداره در دانش آموزان نابينا و ناشنوا معني دار بود (0.01 p) و 0.33 از كل واريانس اختلالات روان شناختي دانش آموزان نابينا و 0.45 از كل واريانس اختلالات روان شناختي دانش آموزان ناشنوا به وسيله متغيرهاي تصوير بدني و خودپنداره تبيين شد. نتيجه گيري: اين مطالعه تلويحاتي را براي استفاده از مداخلات مبتني بر تصوير بدني و خودپنداره در جهت ارتقاي سلامت رواني نابينايان و ناشنوايان به دنبال دارد.