اثر‌بخشي درمان‌ شناختي- رفتاري در كاهش نگراني، اضطراب و حملۀ وحشت‌زدگي بيماران مبتلا به افتادگي دريچۀ ميترال

مقدمه: افتادگي دريچه ميترال يك سندرم قلبي است كه با پيامدهاي جسمي و روان شناختي قابل ملاحظه اي براي مبتلايان همراه است. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري در كاهش نگراني، اضطراب منتشر و حملۀ وحشت زدگي بيماران مبتلا افتادگي دريچه ميترال انجام شد. روش بررسي: روش تحقيق شبه آزمايشي و از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل است. 16 نفر بيمار مبتلا به افتادگي دريچه ميترال به تصادف در دو گروه آزمايش (8 نفر) و كنترل (8 نفر) قرار گرفتند. درمان شناختي رفتاري طي10 جلسه و هفته اي دو بار با تأكيد بر بازسازي شناختي، اصلاح تحريفات شناختي و آموزش تكنيك هاي رفتاري براي گروه آزمايش به كار گرفته شد. براي آزمودني ها مقياس نگراني هاي سلامت اسپات و دوش (HCQ)، اضطراب منتشر(GAD 7) و پرسشنامه وحشت زدگي آلباني به صورت پيش آزمون، پس آزمون انجام شد. سپس داده ها با روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد كه نگراني، اضطراب و حملات وحشت زدگي به طور معني داري در گروه آزمايش كاهش يافته است نتيجه گيري: درمان شناختي رفتاري در كاهش نگراني، اضطراب و وحشت زدگي بيماران مبتلا به افتادگي دريچه ميترال داراي كارايي قابل ملاحظه اي است؛ بنابراين توصيه مي شود براي مبتلايان به پرولاپس دريچه ميترال در كنار دارودرماني از درمان شناختي رفتاري به عنوان درمان مكمل استفاده شود.