تاثيرات مواجهه مزمن استات سرب بر واكنش به تحريكات دردناك در موش سوري

مقدمه: اثرات سرب بر بسياري از اعمال اعضاي بدن شناخته شده است ولي كارهاي تجربي كمتري براي پي بردن به اثرات آن بر رفتار، ازجمله حس درد انجام شده است. اين پژوهش براي بررسي تغييرات احتمالي در شروع حس درد و شدت واكنش به آن در موش سوري پس از تماس طولاني مدت با استات سرب اجرا گرديد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، 24 سر موش سوري نر بالغ آلبينو به 3 گروه 8 تايي تقسيم شدند. گروه شاهد آب شهري ديونيزه دريافت كردند و هر دو گروه درمان شده، از آب ديونيزه آلوده شده با مقادير 5 يا 500 قسمت در ميليون استات سرب به مدت 90 روز مداوم دريافت كردند. در روز 91، آزمون هاي دردسنجي با استفاده از صفحه داغ و تزريق فرمالين براي ارزيابي شروع و شدت واكنش به درد حرارتي و شيميايي انجام شد. در پايان، حيوانات با مرگ آسان كشته شدند و نمونه خون از آن ها براي اندازه گيري سطوح سرمي كورتيزول با استفاده از روش ELISA اخذ گرديد. نتايج: حيواناتي كه در معرض استات سرب قرار گرفتند، در پاسخ به درد ناشي از حرارت تأخير آشكاري را در دوز پايين(52%) و در دوز بالا (59% ) از خود نشان دادند. شدت احساس درد حرارتي به ميزان 63% در دوز پايين و 82% در دوز بالاي استات سرب كاهش يافت (05/0 P). تأخير در پاسخ به درد شيميايي هم تا 68% و شدت واكنش به درد تا 80% كاهش را نشان داد كه هيچ كدام از نظر آماري معني داري نبود. ميزان كورتيزول خون تقريباً در بين گروه ها بدون تغيير بود. نتيجه گيري: تأخير در واكنش به محرك هاي دردناك كه پس از تماس طولاني مدت با استات سرب ديده مي شود ممكن است به عنوان يك اختلال منجر به تضعيف نقش هشدار دهنده درد مطرح شود. علاوه براين مطالعات بيشتري در رابطه با مكانيسم عمل و ميزان اهميت اين اثرات قابل انجام است.