تأثير ورزش استقامتي بر فعاليت آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني و پراكسيداسيون ليپيدي بافت قلبي موش‌هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

مقدمه: استرس اكسايشي مي تواند عوارض ناشي از ديابت را توسعه دهد. تمرين ورزشي با شدت متوسط نيز وضعيت آنتي اكسيداني بافت قلبي را بهبود مي بخشد. هدف از اين تحقيق، بررسي اثر هشت هفته تمرين ورزشي استقامتي بر فعاليت برخي آنزيم هاي آنتي اكسيداني و پراكسيداسيون ليپيدي بافت قلبي موش هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين است. روش بررسي: بدين منظور، 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار، به طور تصادفي در سه گروه قرار گرفتند: گروه كنترل سالم (C)، گروه كنترل ديابتي (DC) و گروه ديابتي تمرين كرده (TD). حيوانات گروه TD، چهار روز در هفته به مدت هشت هفته تمرين استقامتي انجام دادند. پس از هشت هفته، فعاليت آنزيم هاي سوپراكسيد ديسموتاز (SOD)، گلوتاتيون پراكسيداز (GPx) و كاتالاز (CAT) و سطوح مالون دي آلدئيد (MDA) در بافت قلبي اندازه گيري شد. يافته ها با استفاده از روش آماري تحليل واريانس يك طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: فعاليت CAT و GPx بافت قلبي گروه DC، در مقايسه با گروه C به طور معني داري (000/0=p) بيشتر بود، در حالي كه بين فعاليت SOD گروه هاي مختلف آزمايشي تفاوت معني داري وجود نداشت. همچنين، فعاليت GPx بافت قلبي گروه TD نسبت به گروه DC به طور معني داري (000/0=p) كمتر بود. با اين حال، فعاليت CAT تحت تأثير تمرين استقامتي قرار نگرفت. پس از هشت هفته تمرين استقامتي، مقادير MDA بافت قلبي گروه TD، به طور معني داري بيشتر از گروه DC و C (به ترتيب 017/0=p و 000/0=p) بود. نتيجه گيري: يافته هاي تحقيق حاضر نشان داد كه ممكن است تمرين استقامتي بافت قلبي حيوانات ديابتي شده را به علت كاهش فعاليت GPx و افزايش سطوح MDA، بيشتر در معرض استرس اكسايشي قرار دهد.