ارتباط سبك‌هاي يادگيري و ويژگي‌هاي شخصيتي با آمادگي دانشجويان دانشگاه تبريز براي يادگيري خود – رهبر

هدف از پژوهش حاضر، بررسي ارتباط سبك هاي يادگيري و ويژگي هاي شخصيتي با آمادگي دانشجويان دانشگاه تبريز براي يادگيري خود - رهبر بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان كارشناسي دانشگاه تبريز بود كه از بين آنان 346 دانشجو در رشته هاي مختلف تحصيلي با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. براي اندازه گيري متغيرها از پرسشنامه سبك هاي يادگيري كلب (LSD )، پرسشنامه شخصيتي نئو فرم كوتاه (Neo-FFI) و مقياس آمادگي براي يادگيري خود - رهبر ( SDLR) استفاده گرديد. داده هاي بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماري SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. آزمون همبستگي پيرسون نشان داد كه بين شيوه هاي يادگيري شناختي و آمادگي براي يادگيري خود رهبر رابطه معني دار وجود ندارد. نتايج حاصل از تحليل واريانس يك طرفه نشان داد كه تفاوت معني داري در سطح يادگيري خود - رهبر دارندگان سبك هاي واگرا، همگرا، جذب كننده و انطباق يابنده وجود ندارد. همچنين تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه عوامل برون گرايي، توافق پذيري و با وجدان بودن آمادگي براي يادگيري خود - رهبر را در جهت مثبت پيش بيني مي كنند و نوروتيسزم آمادگي براي يادگيري خود - رهبر را در جهت منفي، پيش بيني مي كند.