بررسي تمثيلي زيبايي درون و برون از ديدگاه مولوي و حافظ

The study of the inner and outer beauty of allegories for Hafez and Molavi’s viewpoint

شاعران و نويسندگان ايراني، در طول تاريخ ادب فارسي، همواره از انواع تمثيل براي بيان مفاهيم عرفاني و اخلاقي خود استفاده كرده اند. تمثيل، يكي از ابزارهايي است كه علاوه بر التذاذ ادبي كه در خواننده ايجاد مي كند،حس عاطفي هم در او برمي انگيزاند و مفاهيم شعري را چنان بر دل و جان او مي نشاند كه گويي نقش بر سنگ است. حافظ و مولوي براي بيان مفاهيم اخلاقي و عرقاني از انواع تمثيل استفاده كرده اند؛ مولوي بيشتر از تمثيل هاي داستاني؛ اسلوب معادله و ارسال مثل؛ و حافظ از تمثيل هاي ارسال مثل و اسلوب معادله براي بيان تفاوت زيبايي درون با بيرون استفاده كرده اند.حافظ زيبايي درون را به «آن» و «لطيفه ي غيبي» تعبير مي كند و مولوي با آوردن حكايت تمثيلي، زيبايي درون را كه از پاكي دل و معرفت سرچشمه مي گيرد بر زيبايي ظاهري كه صفا و پاكي دل در آن هيچ دخالتي ندارد، ترجيح مي دهد.

Iranian Poets and writers have always been using different kinds of allegories to express the symbolic and moral concepts during ages of Persian classic literature. Allegory is one of the tools that not only creates literal enjoyment and provokes emotional feelings in the reader but also expresses emotions and poetical concepts as if they are carved on a piece of stone. Hafez and Molavi have used different kinds of allegories to induce symbolic and moral concepts. Molavi has used more allegorical tales and equation techniques but Hafez has used exemplums and equation techniques to express the inner and outer beauty .Hafez has described the inner beauty as “ Aan” and Latifeh but Molavi by using allegories has preferred the inner beauty which originates from purity of the heart and knowledge to the superficial beauty which is irrelevant to the purity of the heart.