بررسي تاثير شهرنشيني بر شاخص توسعه با تاكيد بر نتايج سرشماريهاي 90-1385

در سال 1990 ميلادي، نيمي از جمعيت جهان در مناطق شهري زندگي مي كرده اند، اين پديده در كشورهاي مختلف جهان همچنان رو به افزايش است. به سبب عرضه مازاد نيروي كار در روستاها، روستاييان به سوي شهرها به ويژه شهرهاي بزرگ مهاجرت كرده و اين امر درصد شهرنشيني را در مقياس جهاني افزايش داده است. شهرنشيني در ايران نيز طي چند دهه گذشته دستخوش تحولات زيادي شده است. توزيع ناموزون جمعيت و فعاليت ها در پهنه سرزمين يكي از عوامل مهم درعدم تعادلهاي منطقه اي مي باشد. اين پديده مشكلات گوناگوني را به لحاظ توزيع امكانات و خدمات رساني به وجود آورده و اين مسئله در مناطق كمتر توسعه يافته بيشتر احساس مي شود. در اين مقاله ابتدا موضوع شهرنشيني و عوامل موثر بر آن مورد بررسي قرار گرفته، سپس با توجه به آزمونهاي آماري، رابطه هاي مورد انتظار بين موضوعات فوق بررسي گرديده اند. چگونگي توزيع امكانات و شاخص هاي توسعه از جمله مهمترين عوامل يهستند كه بر توزيع، تراكم جمعيت ومهاجرت در جامعه اثر مي گذارند. اين مطالعه نشان داده است كه در استانهايي از كشور كه امكانات بيشتري برخوردار هستند و اغلب استانهاي توسعه يافته هستند، شهرنشيني در آنها نيز بيشتر است.