نظم‌هاي مغناطيسي مدل هايزنبرگ J1-J2 پادفرومغناطيس شبكه‌ي لانه زنبوري در حضور برهم‌كنش ژيالوشينسكي-موريا

بر اساس بررسي هاي جديدي كه نشان دهنده وجود برهم كنش ژيالوشينسكي موريا در ماده (Bi3Mn4O12(No3 است، در اين مقاله به بررسي اثر اين برهم كنش بر روي نظم هاي مغناطيسي مدل هايزنبرگJ1-J2 پادفرومغناطيس شبكه لانه زنبوري پرداخته ايم. مطالعه مدل را با روش كلاسيكي لاتينجر تيزا شروع مي كنيم. در اين تقريب كلاسيكي سيماي فاز به دو ناحيه تقسيم مي شود. براي نواحي كه 6/(J2 (1+D^2 مدل داراي نظم نل پيچيده شده است و برهم كنش ژيالوشينسكي موريا باعث پيچش اسپين هاي يكي از زيرشبكه مي شود. اما براي نواحي كه 6/(J2 (1+D^2 مدل داراي واگني است و بي نهايت بردار پيچش وجود دارد كه مي توانند مدل را كمينه كنند. وجود اين ناحيه در سيماي فاز به دليل افزايش احتمال وجود فاز مايع اسپيني كوانتومي بسيار مهم است. براي بررسي اثر افت و خيزهاي كوانتومي بر روي پايداري فازهاي كلاسيك به دست آمده، از روش موج اسپيني خطي هولشتاين پريماكوف استفاده مي شود. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه در ناحيه واگني كه 6/(J2 (1+D^2، وارد كردن افت و خيزهاي كوانتومي باعث ايجاد نظم در دستگاه اسپيني مي شود. اما براي 6/(J2 (1+D^2 افت و خيزهاي كوانتومي هيچ نظمي را نمي توانند پايدار كنند و همچنان اين ناحيه گزينه مناسبي براي يافتن فاز اسپين مايع كوانتومي باقي مي ماند.