نقش بهبود فضاي كسب و كار در كشور در ساماندهي شهر تهران

فضاي كسب و كار به آن دسته از عوامل موثر بر عملكرد بنگاه هاي اقتصادي گفته مي شود كه مديران بنگاه ها نمي توانند آنها را تغيير داده يا بهبود بخشند. فضاي كسب و كار از جمله شاخص هاي تعيين كننده وضعيت اقتصادي هر كشور است كه با استناد به آن مي توان به بررسي و تجزيه و تحليل شرايط اقتصادي هر كشور پرداخت. محيط فضاي كسب و كار در كشورها هرچه شفاف تر و رقابتي تري باشد، منجر به افزايش سلامت اقتصادي كشورها، ورود سرمايه هاي داخلي و خارجي به بخش توليد و رونق فعاليتهاي مولد و كاهش انواع فعاليتهاي كاذب و واسطه گري ها مي شود. بخش زيادي از وضعيت ركودي حاكم بر فضاي كسب و كار كشور كه سالهاست ادامه دارد، نتيجه عدم اعتماد سرمايه گذاران براي ورود به بخش توليد به دليل پايين بودن وضعيت شاخص هاي فضاي كسب و كار در كشور است. اين امر نه تنها موجب سوق پيدا كردن سرمايه ها به بخش هاي غيرتوليدي مي شود، بلكه اشتغال در همه مناطق كشور را نيز بشدت تحت تأثير قرار مي دهد و سيل بيكاران نيز به فعاليت هاي غيرمولد روي مي آورند كه تمركز فعاليت هاي غيرمولد هم در شهرهاي بزرگ بويژه تهران است. ظرفيت جذب مهاجران در تهران از طريق ورود سرمايه هايي كه بجاي توليد در جاي جاي كشور به دليل عملكرد و سود بيشتر سر از تهران در مي آورند، ناشي مي شود. اين وضعيت به طور مستقيم و غيرمستقيم تهران را تحت تأثير قرار داده و بيشتر تلاش هايي كه براي ساماندهي اين شهر انجام مي شود را خنثي مي كند. مقاله حاضر با روش توصيفي تحليلي به دنبال بررسي و تحليل نقش بهبود شاخص هاي فضاي كسب و كار كشور در رونق فعاليت هاي توليدي در همه مناطق كشور و پايين آمدن ميزان فعاليت هاي واسطه اي و غيرتوليدي كه عمدتاً در شهرهاي بزرگ و بويژه تهران سودآوري دارند و موجب جذب مهاجران بيشتر به تهران مي شود، در ساماندهي شهر تهران مي باشد. به نظر مي رسد توجه به اين امر نه تنها به بهبود وضعيت اقتصادي و اشتغال و كاهش بسياري از مسايل سوء در كشور مي شود، بلكه مي تواند در ساماندهي شهر تهران و كاهش فشار به اين شهر نيز مؤثر واقع شود.