توسعه صنعتي و محروميت در مناطق ايران: 1392-1388

در ادبيات توسعه، ديدگاه هاي رشد متوازن و رشد نامتوازن در ابعاد بخشي و منطقه اي مهم ترين ديدگاه هاي رايج است و طرفداران هر كدام كاهش فقر و محروميت را نمودي از توانايي ديدگاه هاي مذكور دانسته اند. بر اين اساس، مسأله اساسي اين پژوهش بررسي تأثير توسعه صنعتي در مناطق ايران بر ميزان محروميت آن مناطق است. براي سنجش ميزان صنعتي شدن مناطق از سه شاخص تعداد بنگاه هاي صنعتي، شاغلان صنعتي و توليدات صنعتي در فاصله زماني 92-1388 استفاده گرديده است. از سوي ديگر، ميزان محروميت نيز با سهم افراد و خانوارهاي تحت پوشش كميته امداد امام خميني هر منطقه و متناسب با جمعيت آن مناطق ارزيابي شده است. با استفاده از روش اقتصادسنجي داده هاي تابلويي (پنل ديتا)، نتايج اين پژوهش نشان داده است كه صنعتي شدن مناطق به صورت معني داري سهم افراد و خانوارهاي تحت پوشش كميته امداد مناطق ايران را در دوره زماني مذكوركاهش داده است. از اين رو و بر اساس نتايج اين پژوهش،توسعه صنعتي در مناطق جغرافيايي ايران زمينه را براي كاهش محروميت، تجلي يافته در كاهش سهم افراد و خانوارهاي مددجويان كميته امداد، فراهم نموده است. از منظر سياست گذاري و بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، توجه به رشد متوازن بخش صنعت در مناطق كشور به منظور كاهش محروميت امري لازم و ضروري است.