تحليل الگوهاي روند متوسط رطوبت نسبي استان اصفهان

افزايش گازها در جو نه تنها باعث گرمايش جهاني مي شود بلكه باعث تغييراتي در رفتار پارامترهاي هواشناسي از جمله رطوبت موجود در هوا خواهد بود. هدف از اين پژوهش شناسايي الگوهاي روند متوسط رطوبت نسبي استان اصفهان طي نيم قرن اخير مي باشد. در اين راستا از آمار ماهانه متوسط رطوبت نسبي 21 ايستگاه در داخل و خارج استان طي دوره آماري 2010-1961 استفاده شد. ابتدا سنجش همگني و بهنجاري داده ها مورد بررسي قرار گرفت. سپس داده هاي ايستگاهي در ماتريسي با ابعاد 600 ×21 و با حالت T چيدمان و به وسيله برنامه نويسي و ميان يابي به روش كريگينگ به داده هاي پيكسلي با ابعاد 5×5 كيلومتر مربع تبديل شدند. سپس داده هاي خارج از مرز استان حذف و در نهايت 4260 پيكسل در محدوده داخل استان باقي ماندند. در ادامه با استفاده از آزمون من كندال روند هر يك از پيكسل هاي مورد مطالعه به دست آمد و در نهايت روندهاي حاصل شده مورد پهنه بندي قرار گرفت. نتايج حاصل بيانگر آن است كه طي ماه هاي فوريه تا نوامبر روندهاي كاهشي درصد بيشتري از مساحت استان را به خود اختصاص داده اند و در مقابل در ماه هاي ژانويه و دسامبر پهنه بدون روند در سطح استان خودنمايي مي كند. مطالعات صورت گرفته بر روي آهنگ تغييرات متوسط رطوبت نسبي، بيشترين كاهش رطوبت نسبي طي ماه هاي فوريه، آگوست، مارس و آوريل را تأييد مي كند. در مجموع طي دوره آماري مورد مطالعه متوسط رطوبت نسبي استان اصفهان به ميزان 02/10 درصد كاهش داشته است.