ارزيابي تاب آوري ساختاري- طبيعي كاربري اراضي شهرها (نمونه موردي: منطقه 1 تهران)

شهرها اغلب محل تراكم بسيار زياد جمعيت و پديده هاي انسان ساخت هستند. به همين دليل در صورت نبود آمادگي براي مقابله با زلزله، احتمال بروز خسارات جاني و مالي بالا است. از طرف ديگر اينكه مردم چگونه براي مقابله، واكنش يا فائق آمدن بر فشار طبيعي، فشار تكنولوژيكي و يا هرگونه فشار زياد مهيا شوند، مرتبط با اين موضوع است كه پس از وقوع يك بلاي بزرگ آن جامعه به چه ميزان قادر است خود را به حالت اول بازگرداند. در اين راستا پرداختن به تاب آوري ساختاري طبيعي كاربري اراضي شهري اهميت و ضرورت پژوهش حاضر را روشن مي كند. هدف كلي از پژوهش حاضر، بدست آوردن عوامل تاثيرگذار در ميزان تا ب آوري ساختاري ndash; طبيعي كاربري اراضي شهري و تعيين ميزان اهميت نقش هر يك از اين عوامل و بررسي آن ها در منطقه 1شهر تهران مي باشد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي، و ماهيت آن كاربردي است. در اين پژوهش، ابتدا چارچوب نظري تحقيق از طريق جمع آوري اطلاعات از روش مطالعات اسنادي صورت پذيرفت. در ادامه به منظور بررسي ميزان تاب آوري ساختاري طبيعي كاربري اراضي، براساس نظرات كارشناسان و بررسي پژوهش هاي قبلي، معيارها و زيرمعيارهاي تا ب آوري تعيين گرديد. سپس مقايسات زوجي شاخص ها به كمك 15 نفر از اعضاي هيئت علمي و كارشناسان متخصص كه در حوزه برنامه ريزي محيط زيست، برنامه ريزي شهري، برنامه ريزي روستايي و شهرسازي تخصص داشته اند، صورت پذيرفته است. همچنين به منظور ارزيابي و بررسي نهايي از روش FAHP، سيستم اطلاعات جغرافيايي، ادريسي و تاپسيس بهره گرفته شده است. در نهايت، ارزيابي ها و بررسي ها نشان داد كه ميانگين تاب آوري نواحي منطقه 1 شهرداري تهران معادل 78/0 است. بر اين اساس پيشنهادها و راهبردها به منظور ارتقاء ميزان تاب آوري منطقه مورد مطالعه ارائه شده است.