بررسي علل ظهور و استمرار معماي امنيت در عراق پس از صدام

مدعاي اصلي نوشتار پيش رو آن است كه با سقوط صدام در سال ۲۰۰۳، واقعيات سياسي - اجتماعي جامعه ي عراق بروز و ظهور يافتند؛ واقعياتي كه از زمان تأسيس عراق در ابتداي قرن بيستم، تا سقوط صدام، فرصت و تواني براي به عرصه آمدن پيدا نكرده بودند. در مقطع طولاني مذكور، ساختار قومي، نژادي و مذهبي جامعه ي عراق كه به مثابه ي خصلت پايدار اين دست از جوامع چندپاره محسوب مي شوند در سايه ي وجود حكومت هاي ديكتاتوري، و نيز مناسبات سياسي و اجتماعي خاص اين كشور، نه تنها جايگاهي در ساخت قدرت نداشتند، بلكه با انكار و طرد و خشونت سازمان يافته مواجه مي شدند. بنابراين، برآيند سقوط صدام، به ميدان آمدن واقعيات ساختاري جامعه ي عراق مي باشد؛ كه اين امر سبب پيدايش وضعيت معماي امنيت در اين كشور شده است. نگارندگان مدعي اند كه اين وضعيت، به شكل بنياني، حاصل ناديده انگاشتن ساختار اجتماعي، و نوعي تحقير و انكار هويتي در طي تاريخ عراق است، كه با برداشته شدن يك شخص ، رقابت بي پاياني براي اثبات خود و غلبه بر اين حس ناخوشايند تاريخي آغاز شده است. در اين نوشتار، زواياي مختلف اين بحث مورد موشكافي قرار گرفته است.