اثر يكسان‌سازي نرخ ارز بر فقر در ايران با استفاده از مدل تعادل عمومي قابل‌محاسبه (CGE)

تغييرات نرخ ارز از كانال هاي مختلف، آثار متعددي بر متغيرهاي كلان اقتصادي و شرايط فقر در جامعه مي گذارد. از طرفي، ارزيابي آثار سياست ها و شوك هاي اقتصادي بر فقر، نيازمند به كارگيري روشي است كه اولا، ًبتواند بخش هاي مختلف موجود در اقتصاد را در الگو لحاظ كند؛ ثانيا،ً بتواند، هم آثار كلان سياست ها و هم، واكنش نهادهاي مختلف اقتصادي را در مقابل سياست اعمال شده، منعكس نمايد. بدين منظور در اين مطالعه، از يك مدل تعادل عمومي قابل محاسبه (CGE) كه در آن، نهاد خانوارها به طبقات درآمدي ده گانه تفكيك گرديده و خط فقر به صورت درو نزا تعيين مي شود، استفاده شده است. اين الگو، بر پايه ماتريس حسابداري اجتماعي (SAM) سال 1390 و كاليبراسيون ضرائب الگو، حل، و براساس دو سناريو افزايش 25 درصدي و 35 درصدي نرخ ارز، شبيه سازي شده است. نتايج شبيه سازي ها نشان مي دهد كه افزايش نرخ ارز موجب كاهش درآمد حقيقي در هر دو گروه خانوارهاي شهري و روستايي شده و از اين منظر، خانوارهاي دهك هاي پايين درآمدي، بيشتر متضرر خواهند شد. همچنين سياست يكسان سازي نرخ ارز، خط فقر و شاخص هاي فقر گروه FGT (فقر سرشمار، شكاف فقر و شدت فقر) را افزايش مي دهد؛ به طوري كه افزايش خط فقر و شاخص هاي فقر مربوط به خانوارهاي شهري، بيشتر از خانوارهاي روستايي مي باشد.